بررسي اثر شدت تمرين ورزشي هوازي بر بيان ژن هاي درگير در هايپرتروفي فيزيولوژيك قلب

مقدمه: اين مطالعه با هدف بررسي اثر شدت تمرين ورزشي هوازي بر بيان ژن هاي درگير در هايپرتروفي فيزيولوژيك قلب صورت گرفت. مواد و روش ها: روش تحقيق تجربي بوده و به همين منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ويستار با محدوده وزني 20 ±200 گرم و سن هشت هفته، تهيه و به ‌صورت تصادفي به سه گروه كنترل (8=n)، تمرين تناوبي شديد (8=n) و تمرين تداومي زير بيشينه (8=n) تقسيم شدند. پروتكل تمريني تناوبي شديد؛ 30 دقيقه دويدن تناوبي (هر تناوب شامل 4 دقيقه دويدن با شدت 9085 درصد VO2max و 2 دقيقه بازيافت فعال با شدت 6050 درصد VO2max سه روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنين گروه تمرين تداومي زير بيشينه (30 تا 60 دقيقه) نيز شدت فعاليتي معادل 50 تا 55 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي موش‌ها بود. بيان ژن متغيرهاي مورد نظر اندازه گيري شد. يافته ها: بين هشت هفته اجراي تمرين تناوبي شديد و تداومي زير بيشينه به نسبت گروه كنترل در ميزان تغييرات بيان ژن در هر سه متغير (TGF szlig;1، TIMPو MMPI) تفاوت معناداري مشاهده شد (p 0.05). هر دو شيوه تمريني منجر به افزايش معنادار بيان ژن TGF szlig;1 و TIMP در قلب رت‌هاي نر نژاد ويستار شد. اما تغييرات MMPI در گروه تناوبي نسبت به گروه كنترل معنادار نمي باشد. بحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرين ورزشي، منجر به بهبود عوامل درگير در هايپرتروفي فيزيولوژيك قلب مي شود. لذا يافته هاي پژوهش حاضر نيز با احتياط بيان شده است و نياز به تحقيقات بيشتري در آينده مي باشد.