اثر هسپريدين بر آسيب‌شناختي -رفتاري در مدل تشنج پريناتال القاء شده با پنتيلن تترازول در موش صحرايي

مقدمه: تشنج پريناتال با القاء تنش اكسيداتيو، آسيب جدي به سيستم عصبي مركزي جنين وارد مي‌كند و منجر به اختلالات شناختي رفتاري مي‌گردد. اين مطالعه به ارزيابي اثر هسپريدين بر اختلالات شناختي و رفتاري در موش‌هاي صحرايي متعاقب تشنج پريناتال مي‌پردازد. مواد و روش‌ها: 30 سر موش ‌صحرايي ماده باردار ويستار به ‌صورت تصادفي در 5 گروه كنترل، PTZ+HES50 ،PTZ+HES25 ،PTZ+NS و PTZ+HES100 تقسيم شدند. از روز 14 بارداري، حيوانات با تجويز مكرر پنتيلن ‌تترازول (40 ميلي‌گرم بر كيلوگرم، درون صفاقي) به مدت 5 روز متوالي تحت درمان قرار گرفتند. دو ساعت قبل از تزريق PTZ، گروه PTZ+NS و گروه‌هاي PTZ+HES (در دوزهاي 25، 50 و 100 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) به ترتيب با نرمال‌سالين و هسپريدين گاواژ شدند. شدت تشنج، تأخير در شروع تشنج در مادران، حافظه كاري و اجتنابي و رفتارهاي شبه اضطرابي در نوزادان نر يك‌ ماهه ارزيابي شد. يافته‌ها: افزايش معني‌دار شدت تشنج و كاهش در تأخير تشنج در مادران تحت درمان با PTZ مشاهده شد. از طرفي كاهش معني‌داري در تغييرات رفتاري، حافظه اجتنابي و تراكم سلول هيپوكامپ با افزايش سطوح اضطراب در نوزادان گروه PTZ+NS در مقايسه با موش‌هاي صحرايي گروه كنترل ديده شد. هرچند گروه‌هاي تيمار شده با هسپريدين، افزايش معني‌داري را در حافظه كاري و اجتنابي غيرفعال به همراه كاهش سطح اضطراب در مقايسه با گروه PTZ+NS نشان دادند. نتيجه‌گيري: هسپريدين داراي اثرات ضد تشنجي، ضد اضطراب و تقويت‌كننده حافظه در تشنجات پريناتال در موش‌هاي صحرايي است.