بررسي اثربخشي توان‌بخشي شناختي بر كاركردهاي اجرايي در افراد مبتلا به آسيب‌هاي ناشي از جنگ و استرس پس از سانحه

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي توان‌بخشي شناختي بر كاركردهاي اجرايي بازماندگان جنگي مبتلا به استرس پس از سانحه بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش نيمه آزمايشي با گروه‌هاي پيش‌آزمون، پس‌آزمون، آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه افراد آسيب‌ديده شهر كرمانشاه بود. 30 نفر (هر گروه 15 نفر) به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوري داده‌ها از پرسشنامه ارزيابي اختلال كاركردهاي اجرايي روانشناسي بار كلي (BDEFS) و فهرست اختلال فشار رواني پس از سانحه وودرز و همكاران (1994) استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه توان‌بخشي شناختي باعث افزايش خودكنترلي/ بازداري، خود انگيزشي و نمره كل كاركردهاي اجرايي در گروه آزمايش، در مقايسه با گروه كنترل مي‌شود. همان نتايج در آزمون پيگيري مشاهده شد كه نشان‌دهنده تداوم اثرات توان‌بخشي شناختي بر سازه‌هاي مذكور مي‌باشد. نتيجه‌گيري: توان‌بخشي شناختي مي‌تواند به‌عنوان يك رويكرد درماني مؤثر جهت كاهش اختلالات رواني و جسمي و همچنين بهبود كاركردهاي اجرايي در افراد آسيب‌ديده ناشي از جنگ و استرس پس از سانحه استفاده شود.