ارتباط بين داده‌هاي چشمي مردمك و قطعيت در تصميم‌هاي چند مرحله‌اي

مقدمه: تصميم‌هاي اساسي انسان شامل چندين مرحله از تصميم‌هاي متوالي است. در اين‌گونه تصميمات چندمرحله‌اي، به‌منظور جلوگيري از ايجاد وقفه در توالي تصميمات، امكان درخواست گزارش قطعيت بين مراحل وجود ندارد. نياز است كه قطعيت تصميم تخمين زده شود. چالش‌هاي موجود در به‌كارگيري داده‌هاي رفتاري براي تخمين قطعيت، استفاده از نوع داده‌هاي ديگري را مهم‌تر كرده است. از آنجا كه داده‌هاي چشمي با فرايند تصميم در ارتباطند، اين پژوهش به بررسي چگونگي رفتار اطلاعات غيرارادي در بستر تصميمات چندمرحله‌اي پرداخت. اندازه مردمك به‌عنوان يك منبع ارزشمند براي تخمين قطعيت تصميم استفاده شد. مواد و روش‌ها: يك آزمايش روان‌فيزيك دو مرحله‌اي طراحي شد. در اين آزمايش شركت‌كننده‌ها در مورد جهت حركت نقاط در دو محرك متوالي (راست يا چپ براي مرحله اول و بالا يا پايين براي مرحله دوم) تصميم‌گيري مي‌كردند. هنگامي كه شركت‌كننده‌ها جهت درست هر دو محرك را گزارش ‌كردند در يك آزمايه بازخورد درست دريافت كردند. در طول آزمايش داده‌هاي حركت چشمي شركت‌كنندگان توسط يك دستگاه ردياب چشمي ثبت گرديد. يافته‌ها: زمان بيشينه شدن قطر مردمك و اندازه قطر مردمك در لحظه پاسخ به ‌صورت معني‌داري با قطعيت تصميم در ارتباطند. ‌علاوه بر اين نتايج نشان داد كه اندازه مردمك چشم در تصميم فعلي بر اساس قطعيت تصميم قبلي تغيير خواهد كرد. نتيجه‌گيري: اين پژوهش مشخص مي‌كند كه در تصميمات چند مرحله‌اي، قطعيت تصميم در داده‌هاي غيرارادي چشمي نيز مشهود است كه مي‌تواند بازتاب استراتژي فرد تحت شرايط پيچيده باشد. به‌علاوه تصميم قبلي به‌ صورت معني‌داري مي‌تواند رفتارهاي ارادي و غيرارادي را به طريق مشابه تغيير دهد.