عنوان مقاله :
اثربخشي درمان وجودگرايي معنويت‌محور و درمان مثبت‌نگري وجودگرا بر تاب‌آوري زنان سالمند
عنوان به زبان ديگر :
The Effectiveness of Spiritual-based Existential Therapy and Positive Existential Therapy on Resiliency of Elderly Women
پديد آورندگان :
سرتيپ‌زاده، افسانه دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان (خوراسگان) - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان , گل پرور، محسن دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان (خوراسگان) - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان , آقايي، اصغر دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان (خوراسگان) - دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي - گروه روان‌شناسي، اصفهان
كليدواژه :
سالمند , وجودگرايي , معنويت , تاب‌آوري , زنان
چكيده فارسي :
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان وجودگرايي معنويت‌محور با درمان مثبت‌نگري وجودگرا بر تاب‌آوري زنان سالمند انجام گرديد.
روش‌ها: اين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با سه گروه بود كه در دو مرحله پيشآزمون و پس‌آزمون همراه با گروه شاهد انجام شد. جامعه آماري تحقيق را زنان سالمند مراجعه‌كننده به مراكز خدمات جامع سلامت شهر اصفهان تشكيل دادند. نمونه‌ها شامل 36 نفر بود كه به صورت هدفمند و بر مبناي معيارهاي ورود، از بين زنان سالمند تحت پوشش مراكز مذكور انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه شاهد (هر گروه 12 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، مقياس تاب‌آوري (Connor-Davidson Resilience Scale يا CD-RISC) بود كه در مراحل پيشآزمون و پس‌آزمون توسط شركت‌كنندگان هر سه گروه تكميل گرديد. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از آزمون ANCOVA در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته‌ها: بر اساس نتايج آزمون ANCOVA، تفاوت معني‌داري بين درمان وجودگرايي معنويت‌محور در نمرات تاب‌آوري مرحله پس‌آزمون با گروه شاهد وجود داشت (0/01 > P). با توجه به تفاوت ميانگين‌هاي سه گروه، نتايج آزمون تعقيبي Bonferroni نشان داد كه بين درمان وجودگرايي معنويت‌محور و درمان مثبت‌نگري وجودگرا و بين درمان مثبت‌نگري وجودگرا و گروه شاهد در تاب‌آوري تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0/050 < P).
نتيجه‌گيري: درمان وجودگرايي معنويت‌محور، درمان اثربخشي جهت افزايش تاب‌آوري زنان سالمند مي‌باشد. آن‌ها با شركت در جلسات گروهي اين درمان، تاب‌آوري بالاتري را براي مقابله با ناملايمات دوران سالمندي به دست آورند
چكيده لاتين :
Background: This study is conducted with the aim of determining the effectiveness of spiritual-based existential
therapy and positive existential therapy on resiliency of elderly women.
Methods: The present study was a quasi-experimental study with three groups and two stages of pre-test and
post-test with control group. The statistical population of the study included all elderly women referred to
comprehensive health service centers in Isfahan, Iran. The sample consisted of 36 persons who were selected based
on the inclusion criteria among the elderly women referred to the mentioned centers and were randomly assigned
into two experimental and one control group (n = 12 each). The study instrument included Connor-Davidson
Resilience Scale (CD-RISC) that was completed in pretest and posttest phases by the three groups. The collected data
were analyzed using analysis of covariance (ANCOVA) through SPSS software.
Findings: The ANCOVA results revealed that there was a significant difference between spiritual-based existential
therapy and control group in resiliency (P < 0.001). Due to the differences in the mean values of the three groups,
Bonferroni post hoc test showed that there was no significant difference between spiritual-based existential therapy
and positive existential therapy and between positive existential therapy and control group (P > 0.050).
Conclusion: Spiritual-based existential therapy is an effective treatment to increase resiliency in elderly women.
Elderly women, by participating in group sessions of spiritual-based existential therapy, gain higher resilience
against adverse effects of the elderly stage.
عنوان نشريه :
تحقيقات نظام سلامت
