انتقال مالكيت تأسيسات و تجهيزات نفتي در قراردادهاي بالادستي صنعت نفت و گاز

انتقال مالكيت دارايي‌ها به ميزبان از موضوعات مطرح در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز است. با گذر زمان، انتقال مالكيت دارايي‌ها به صورت شرط ضمن عقد مورد توجه قرارگرفت اما اين امر به دليل عدم استقلال كافي شرط از عقد بحث برانگيز باقي ماند. با روش تحليل محتوايي، رويكرد كشورها در خصوص انتقال مالكيت دارايي‌ها مورد تحليل قرار گرفت. بررسي برخي از اين قراردادها در حوزه صنعت نفت، نمايانگر اين امر بود كه انتقال مالكيت تأسيسات و تجهيزات نفتي به ميزبان در قراردادهاي مشاركتي داراي نتايجي به مراتب سودمندتر از قراردادهاي امتيازي است و در قرارداد خدمت، از همان ابتدا مالكيت با ميزبان است و منافع مرتبط با اين مالكيت و انتقال نيز به ميزبان تعلق مي‌گيرد. ساير قراردادهاي صنعتي نيز رويكردي متفاوتي دارند و براي مدتي مالك، پيمانكار است و بعد از آن دارايي‌ها به ميزبان منتقل مي‌شوند يا از همان ابتدا ميزبان مالك است، و هركدام در دوره‌اي كه مالك هستند ملزم به رعايت حقوق و تعهدات ناشي از مالكيت دارايي‌ها هستند. با آگاهي از اين عملكردها در موقعيت‌هاي قراردادي مختلف مي‌توان بهترين زمان انتقال مالكيت، انتقال فناوري، اموال اجاره‌اي و وضعيت اموال بلااستفاده را يافت و از بروز اختلافات احتمالي پيش‌گيري كرد.