بررسي اثربخشي آموزش خودمراقبتي بر سالمت جسمي و رواني در بيماران ديابتي نوع 2

Effectiveness of Self-care Training on Physical and Mental Health of Patients with Diabetes Type II

مقدمه: مراقبت از خود، نقش ويژه اي در مراقبت از بيماري هاي مزمن دارد. رعايت فعاليت هاي خودمراقبتي تاثير زيادي بر عملكرد جسمي و رواني بيماران مبتلا به ديابت دارد. لذا اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي آموزش خودمراقبتي بر سلامت جسمي و رواني در بيماران ديابتي نوع II انجام شد. روش كار: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. نمونه ها بصورت در دسترس انتخاب و با تخصيص تصادفي به دو گروه كنترل (40نفر) و مداخله (40نفر) تقسيم شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي كيفيت زندگي عمومي(SF36) و جمعيت شناختي در طي قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه استفاده گرديد. گروه مداخله در طي 8 جلسه تحت آموزش خود مراقبتي (پاور پوينت، پمفلت، كتابچه) قرار گرفتند. سنجش مجدد افراد سه ماه بعد از انجام مداخله صورت گرفت و نتايج توسط نرم افزار spss16 و آزمون تي تست و خي دو مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: قبل از انجام مداخله، ميانگين كلي كيفيت زندگي 20/82±59/34 در گروه مداخله و 21/87±57/66 در گروه كنترل بود (0/31= p). پس از انجام مداخله اين ميانگين به 18/18±73/18 در گروه مداخله و 20/72±60/05 در گروه كنترل رسيد (0/001= p). نتيجه گيري: آموزش خود مراقبتي موجب افزايش آگاهي فرد ديابتي در رابطه با مسايل مختلف ديابت، بهبود سلامت جسمي و رواني و همچنين افزايش كيفيت و طول مدت زندگي بيماران مي شود.

Introduction: Self-care plays an important role in chronic diseases care. Adherence to selfcare activities has an effect on physical and psychological care of patients with diabetes. This study aimed to determine the effectiveness of self-care training on physical and mental health of diabetic patients. Methods: Before and after quasi-experimental study was performed on patients with diabetes, who were referred to the Diabetes Association of Urmia. Samples were selected by convenience method and then randomly assigned to intervention (40) and control (40) groups. Collection of data was performed by the general quality of life questionnaire (SF 36) and demographic, before and after the intervention in both groups. The intervention groups received eight sessions of training in self-care (through PowerPoint, pamphlets, and booklets). Re-assessment was done three months after the intervention and the results were analyzed by SPSS software version 16, t-test and chi-squared test. Results: The total mean of quality of life before the intervention was 59.34 ± 20.82 in the intervention and 57.66 ± 20.87 in the control group (P = 0.31). After the intervention, the total mean of quality of life was 73.18 ± 18.18 in the intervention group and 60.05 ± 20.72 in the control group (P = 0.001). Conclusions: Diabetes self-care training is crucial to increase individuals’ awareness regarding diabetes issues, improve physical and mental health and increase the quality and length of life in patients.