مديريت اوضاع امنيتي و انتظامي مرزهاي شمال‎غربي ايران در دوران شاه‌عباس اول صفوي (۱۰۳۸-۹۹۶ هـ. ق./ ۱۶۲۸-۱۵۸۷ م.) با اتكا بر تاكتيك زمين سوخته

شاه‌عباس اول صفوي در سال ۱۰۱۲ ﻫ.ق./ ۱۶۰۳ م. موفق به بازپس‌گيري اراضي اشغالي شمال غرب از عثماني شد. دولت عثماني در واكنش به اين تحركات نظامي، در سال ۱۰۱۳ ﻫ.ق./ ۱۶۰۴ م. سپاهيان خود را به فرماندهي يوسف سنان‌پاشا چغال‌اوغلي به سوي مرزهاي ايران گسيل داشت. شاه‌عباس براي مقابله با اين تهاجم فرمان اجراي تاكتيك زمين سوخته را در اراضي ايراني مسير اين لشكركشي صادر كرد. اين پژوهش درصدد است تا با بهره‌گيري از منابع كتابخانه‎اي و روش توصيفي تحليلي در پي پاسخ به اين پرسش برآيد كه اجراي سياست زمين سوخته شاه‌عباس در قبال ارتش عثماني چه تأثيري بر وضعيت امنيتي انتظامي ايران صفوي گذاشت؟ دستاوردهاي پژوهش بر آن است كه شاه‌عباس با اجراي اين سياست، كمبود قواي نظامي خود در برابر قواي عثماني را جبران و لشكريان چغال‎اوغلي را زمين‎گير و مغلوب كرد و با كوچاندن اهاليِ اراضي اجراي سياست زمين سوخته به اصفهان، خصوصاً ارامنۀ تجارت‎پيشه، ضمن تأمين امنيت و برقراري انتظام در سرحدات شمال غرب كشور، از پتانسيل اقتصادي مهاجران براي پيشرفت تجاري پايتخت و تسهيل برقراري رابطه به دول مسيحي اروپا بهره برد.