رويكرد ملي‌گرايي ساسانيان و تمايلات واگرايانه ارمنستان (سال‌هاي 224-302 پ.م.)

ساسانيان از همان آغاز كار، طبق استراتژي ملي‌گرايي و همچنين انديشه «احياي مرزهاي پيشين» درصدد سلطه بر سرزمين‌هاي پيشين تحت سلطه شاهنشاهي هخامنشي از جمله ارمنستان برآمدند. و اين سرزمين كه تا آن زمان تحت سلطه روميان بود؛ به كانون اصلي جنگ‌هاي ايران و روم در اين عصر تبديل گشت. مي‌توان گفت بررسي روابط دو قدرت بزرگ باستاني مزبور بدون توجه به ارمنستان تا حدودي غيرممكن مي‌نمايد. مسئله اصلي پژوهش حاضر آن است كه آيا اساساً رويكرد ملي‌گرايي ساسانيان، تأثيري بر عدم فزوني و يا افزايش گرايش‌هاي واگرايانه موجود در ارمنستان داشته است يا نه. اين پژوهش با اتكا به روش تحقيق تاريخي و با استناد به منابع دست اول و پژوهشي، درصدد بررسي تأثير تمايلات ملي‌گرايي بر روي تمايلات واگرايانه موجود در ارمنستان با هدف به تصوير كشيدن پيامدهاي رويكرد آرمان‌گرايانه سياست داخلي و خارجي ساسانيان در يكي از ايالات ساساني است. نتايج اين پژوهش نشان خواهد داد هرچند پادشاهان نخست ساساني توانستند ايالت ارمنستان را با رويكردهاي سرسختانه ملي‌گرايانه خود در قرن سوم ميلادي تحت استيلاي خود نگه‌داشته و حتي به‌صورت وليعهدنشين درآورند؛ اما در اواخر اين قرن رومي‌ها با استفاده از ضعف شاهان ايران، ابتدا بر بخش‌هايي از اين سرزمين و سپس بر كل اين ديار سيطره پيدا كردند.