بررسي تاثير مديريت مصرف آب شور بر رشد رويشي نهال‌هاي خرما

شوري آب آبياري يكي از مهم‌ترين عوامل محدود كننده توسعه كشاورزي فارياب در مناطق خشك و نيمه خشك دنيا است. استفاده از آب‌هاي شور بدون رعايت اصول علمي و مديريت مناسب، موجب افزايش شوري خاك و از بين رفتن حاصل‌خيزي آن مي‌شود. اين آزمايش در قالب طرح آماري بلوك‌هاي كامل تصادفي با پنج تيمار آبياري با آب رودخانه كارون، آبياري با آب شور پنج دسي زيمنس بر متر، آبياري با آب شور هشت دسي زيمنس بر متر، دو مرتبه آبياري با آب رودخانه كارون و يك مرتبه آبياري با آب شور پنج دسي زيمنس بر متر و دو مرتبه آبياري با آب رودخانه كارون و يك مرتبه آبياري با آب شور هشت دسي زيمنس بر متر در سه تكرار طي سال‌هاي 97-1396 در پژوهشكده خرما و ميوه‌هاي گرمسيري انجام شد. نتايج نشان داد كه شوري آب آبياري موجب كاهش معني‌دار تعداد برگ، طول برگ، عرض برگ، تعداد برگچه، طول برگچه و محيط تنه گياه در سطح احتمال پنج درصد شد. بيش‌ترين و كم‌ترين صفات رويشي گياه به ترتيب در آبياري با آب رودخانه كارون و آب شور هشت دسي زيمنس بر متر حاصل شد، به‌طوري‌كه ميانگين تعداد برگ و برگچه به ترتيب 73.0 و 69.2 درصد كاهش يافت. اما هنگام آبياري به صورت دو مرتبه آبياري با آب رودخانه كارون و يك مرتبه آبياري با آب شور پنج دسي زيمنس بر متر، صفات رويشي نهال‌هاي خرما از جمله تعداد برگ و برگچه كاهش معني‌دار در سطح احتمال پنج درصد نسبت به آبياري با رودخانه كارون نداشتند. با توجه به نتايج اين تحقيق، در صورت مديريت عمليات آبياري، امكان آبياري با آب‌ شور تا سطح پنج دسي زيمنس بر متر براي نهال‌هاي خرما وجود دارد.