نقد و بررسي واژگان دخيل و معرّب قرآن در آيينه زبان‌شناسي جديد

يكي از مباحثي كه از سده‌هاي آغازين تاريخ اسلام مورد اهتمام زبان‌شناسان مسلمان، مفسّران و نيز مستشرقان قرار گرفته است، مسأله واژگان غير عربي در قرآن كريم مي‌باشد. اين مسأله در پژوهش‌هاي زبان‌شناختي قرآن از اهميت بسياري برخوردار بوده، و ديدگاه‌هاي متعددي را بيان نموده است. سه ديدگاه اصلي موافق، مخالف، و بينابين ماحصل پژوهش‌هاي زبان‌شناسان قديم در اين حوزه به شمار مي‌رود. ولي واقعيّت اين است كه علوم زبان‌شناختي وجود واژگان غير عربي در قرآن را مقوله اثبات‌شده‌اي مي‌داند. در مقاله حاضر كه رويكرد توصيفي تحليلي دارد، واژگان غير عربي موجود در قرآن از منظر زبان‌شناسي جديد مورد بررسي قرار گرفته است. مهم‌ترين يافته پژوهش حاضر اين است كه واژگان غير عربي در قرآن غير قابل انكار است و انكار آن در تعارض با يافته‌ها و ديدگاه‌هاي علوم زبان‌شناختي جديد است. واژگان مذكور صدها سال پيش از نزول قرآن وارد زبان عربي شده، و با ساختاري آوايي و صرفي زبان عربي سازگار گشته است. از سوي ديگر، خاستگاه واحد زبان‌هاي سامي كه عربي يكي از آن‌هاست دليل ديگري بر اثبات وجود واژگاني از خانواده زبان‌هاي سامي در قرآن است.