نسيم وحي در ديوان بلند اقبال

اعجاز قرآن كريم، جذابيت، فصاحت و بلاغت و منحصر به فرد بودن آن موجب شده است كه شاعران، جهت عمق بخشيدن و غناي اشعار خود به قرآن روي آورند، بزرگ‌ترين شاعران به شيوه‌هاي مختلف از اين كتاب آسماني استفاده كرده‌اند كه اين امر موجب ماندگاري اشعار آن‌ها شده است. در اين بين ميرزا سيد رضي مستوفي، متخلص به بلند اقبال يكي از شاعران گمنام آييني معاصر توانسته است با خوشه چيني از قرآن كريم، اثري ماندگار را در قالب زيباي شعر بيافريند. در اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به بررسي تأثير پذيري اشعار بلند اقبال از آيه‌هاي قرآن پرداخته شده كه در مواردي مستقيماً از يك واژه قرآني يا بخشي از يك آيه اقتباس كرده و در برخي موارد به صورت تلميحي به آيات قرآن اشاره نموده و در مواردي هم به صنعت ترجمه روي آورده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه تجلي قرآن در ديوان شاعر به شكل‌هاي مختلف، بيانگر تسلط شاعر بر قرآن مي‌باشد و كم‌تر صفحه‌اي از ديوان شاعر را مي‌توان يافت كه كلام وحي در آن ظهور نداشته باشد.