شناسايي مؤلفه هاي بهبود فرايند خطي مشي گذاري در نظام آموزش عالي كشور

Identification Components of Improving Policy-making Linear Process in Higher Educational System of Country

شكاف ميان انتظارات اجتماعي و دستاوردهاي آموزش عالي، مرتب در حال افزايش بوده است و متوليان آموزشي از شكست­ هاي عيني و ملموس در حوزه آموزش نگرانند. از اين رو آموزش عالي براي برخورداري از ساختاري كارآمدتر و قابليتي بالاتر و دستيابي به كيفيت بهتر، نيازمند واكاوي مستمر فرايند خط مشي ­گذاري است ، بنابراين هدف پژوهش حاضر شناسائي مؤلفه­ ها و شاخص­ هاي خطي مشي ­گذاري در نظام آموزش عالي كشور جهت ارائه الگوي مناسب بود. اين تحقيق در پارادايم تفسيري با رويكرد كيفي و مبتني بر روش نظريه بنيادي انجام شد. در اين تحقيق 12 نفر كارشناس و خبره حوزه سياست­گذاري و مديريت آموزشي و از اعضاي هيئت علمي دانشكده علوم تربيتي دانشگاه­ هاي دولتي و غيردولتي استان تهران به عنوان نمونه تحقيق در نظر گرفته شدند و از روش نمونه ­گيري زنجيره­اي جهت شناسايي و انتخاب خبرگان استفاده شد. به منظور جمع آوري اطلاعات مورد نياز تحقيق از روش ­هاي مطالعات اسنادي و ميداني استفاده شد و ابزار گردآوري داده ­ها مصاحبه نيمه ساختاريافته بود. از نرم افزارMaxqda2007 جهت كدگذاري باز محوري-گزينشي داده ­هاي گردآوري شده استفاده شد. يافته­ هانشان داد مؤلفه­ هاي اصلي خطي مشي­ گذاري در نظام آموزش عالي كشور عبارتند از: توجه به مديريت استراتژيك، گسترش چتر حمايتي، توجه به كيفيت مداري در نظام آموزشي، توجه به زيرساخت­ هاي آموزشي، توجه به توسعه همه جانبه و توجه به دستاوردهاي خط مشي­ گذاري در جامعه.

The gap between social expectations and the achievements of higher education has been steadily widening, and educational authorities are also concerned about objective and tangible failures in the field of education. There is a need for continuous analysis of the policy-making process to acheive a more efficient structure and higher capabilities and better quality for higher education. For this reason, the aim of present research was to identify the components and indicators of linear policy-making in the country's higher education system to provide a suitable model. This research was conducted in an interpretive paradigm with qualitative approach based on the fundamental theory method. In this study, 12 experts in the field of policy-making and educational management and faculty members of the Faculty of Educational Sciences of public and non-governmental universities in Tehran province were considered as the research sample and chain sampling method was used to identify and select experts. In order to collect the required information, the methods of documentary and field studies were used; inaddition, data collection tools were semi-structured interview; and Maxqda2007 software was used for open-axis-selective coding of the collected data. The outcomes pointed out that the main components of policy making in the country's higher education system were paying attention to strategic management, to quality orientation in the education system, to educational infrastructure, to comprehensive development and to policy achievements in the society and expanding the supports of policy making in the country's higher education system.