تاثير يك دوره تمرين هوازي فزاينده و مصرف ال كارنيتين بر برخي فاكتورهاي التهابي در بافت قلب رت‌هاي مبتلا به ديابت نوع 2

The effect of a period of increased aerobic exercise and consumption of Lcarnitine on some inflammatory factors in the heart tissue of type 2 diabetic rats

زمينه و هدف: ديابت شايع­ترين بيماري غددي در جهان است كه از روش­هاي مختلفي براي درمان آن استفاده مي­شود. هدف از انجام تحقيق حاضر تبيينتاثير يك دوره تمرين هوازي فزاينده و مصرف ال كارنيتين بر برخي فاكتورهاي التهابي در بافت قلب موش­هاي مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش­ كار:در تحقيق تجربي حاضر 45 سر موش نر نژاد ويستار در محدوده وزني 250 تا 300 گرم انتخاب و به طور تصادفي به شش گروه شم (8 سر موش)، كنترل سالم (8 سر موش)، كنترل ديابتي (8 سر موش)، ديابتي دريافت كننده ال كارنيتين (8 سر موش)، ديابتي تمرين هوازي (8 سر موش) و ديابتي تمرين هوازي و دريافت كننده ال كارنيتين (8 سر موش) تقسيم شدند. موش­ها با تزريق نيكوتين آميد به مقدار 95 ميلي­گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن و بعد از 15 دقيقه تزريق استرپتوزوسين (Streptozocin–STZ) به مقدار 55 ميلي­گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به صورت زير صفاقي ديابتي شدند. موش­هاي دريافت كننده ال كارنيتين روزانه 100 ميلي­گرم ال كارنيتين را به صورت خوراكي دريافت كردند. گروه­هاي تمرين هوازي نيز برنامه تمريني شامل تمرين هوازي روي نوارگردان، 5 روز در هفته، از ساعت 9 تا ساعت 11 صبح، به مدت شش هفته انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين، موش­ها با استفاده از كلروفورم و از راه تنفسي بيهوش شده و پس از كالبد شكافي بافت قلب برداشته شد. متغيرهاي وابسته به وسيله كيت­هاي الايزا و آساي در بافت قلب اندازه گيري شدند. از آزمون شپيرو ويلك، تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني­داري05/0a≤براي تجزيه و تحليل داده­ها استفاده شد. يافته ­ها: نتايج نشان داد تمرين هوازي و مصرف ال كارنيتين بر اينترلوكين-10 (028/0p=) و TNF-α (036/0p=) موش‌هاي ديابتي تاثير معني‌داري دارد. نتيجه­ گيري: به نظر مي­رسد نتايج حاصل از تحقيق حاضر تاييد كننده نقش تمرين هوازي و ال كارنيتين در بهبود فاكتورهاي التهابي در موش­هاي صحرايي ديابتي نوع 2 است، اما بهتر است با مشورت پزشك تجويز شوند.

Background: Diabetes is the most common glandular disease in the world and various ways are used to treat it. The purpose of the present study was to determine the effect of a period of increased aerobic training and consumption of L-carnitine on some inflammatory factors in the cardiac tissue of type 2 diabetic rats. Methods: For this purpose, 45 male Wistar rats weighing 250 to 300 g were selected and randomly divided into six groups of sham (8 rats), healthy controls (8 rats), diabetic control (8 rats), diabetic receiving L-carnitine (8 rats), diabetic aerobic training (8 rats), and diabetic aerobic training and L-carnitine intake (8 rats). Rats were made diabetic by subcutaneous injection of nicotine amide (95 mg/kg) and after 15 minutes with Streptozocin (STZ) injection (55 mg/kg). Rats receiving L-carnitine received 100 mg of L-carnitine daily orally. The aerobic training groups also performed an aerobic exercise program on the treadmill, 5 days a week, from 9 am to 11 am for six weeks. 24 hours after the last training session, rats were anesthetized using chloroform and cardiac tissue removed after dissection. Dependent variables were measured by ELISA and assay kits in heart tissue. Chi-square test, one-way ANOVA and Tukey post hoc test at the significant level of 0.05 was used for data analysis. Results: The results showed that aerobic training and consumption of L-carnitine had significant effect on IL-10 (p=0.028) and TNF-α (p=0.036) in diabetic rats. Conclusion: The results of the present study seem to confirm the role of aerobic exercise and L-carnitine in improving apoptosis and oxidative stress indices in type 2 diabetic rats. But they should be prescribed in consultation with a physician.