نحوه كاربرد مولفه‌هاي جامعه شناختي - معنايي در هويت دهي به كارگزاران اجتماعي در روزنامه‌هاي داخلي و خارجي پيرامون برنامه هسته‌اي ايران

اساس تحليل گفتمان انتقادي، بيان نحوه بازنمود رخداد‌هاي سياسي و اجتماعي در زبان است و هدف آن مشخص سازي ايدئولوژي هاي فرهنگي و اجتماعي است كه پايين تر از سطح كاربرد آگاهانه هستند و در همه اشكال زباني كه مردم استفاده مي كنند، جاي ميگيرند.در اين زمينه ون ليوون (1996) با معرفي مولفه‌هايي جامعه شناختي- معنايي، الگويي را براي تحليل متن ارائه كرده است. اين پژوهش بر آن است تا در چارچوب تحليل گفتمان انتقادي و بر اساس الگوي مذكور، بهره‌گيري از چهار مؤلفه‌ي تشخص بخشي، تشخص زدايي، پيوند دهي و تفكيك كردن را در گزيده‌اي از عناوين روزنامه‌هاي داخلي و خارجي پيرامون برنامه‌ي هسته‌اي ايران در سال 1390 تحليل كند تا به اين سوال پاسخ دهد كه آيا اين دو گروه از روزنامه‌ها از مولفه‌هاي مذكور در بازنمايي كارگزاران در برنامه هسته‌اي ايران بهره مي‌برند و آيا تفاوتي در اين بهره‌گيري وجود دارد. بدين منظور 242 عنوان از دو روزنامه داخلي كيهان و ايران و دو روزنامه خارجي واشنگتن‌پست و گاردين انتخاب و به شكلي تحليلي ـ توصيفي بررسي شد. نتايج تحليل نشان مي‌دهد كه هر دو گروه از روزنامه‌ها از مولفه‌هاي مذكور جهت نقش دهي و بازنمايي كارگزاران استفاده كرده‌اند اما اين امر به شكلي متفاوت و كاملا هدفمند انجام شده است.