ارزيابي بازداري شناختي و رفتاري بيماران آسيب مغزي تروماتيك خفيف

اهداف: بازداري، كه توانايي فرد در نظارت و كنترل پاسخ‌ها تعريف مي‌شود، يكي از مهم‌ترين كنش‌هاي اجرايي است كه متعاقب آسيب مغزي دچار نقص مي‌شود. به‌دليل تاثير مستقيم اين توانايي بر كيفيت زندگي افراد، پژوهش حاضر با هدف مقايسه بازداري شناختي و رفتاري در بيماران با آسيب‌هاي مغزي تروماتيك خفيف (MTBI) كه يك سال از آسيب آنها گذشته است با افراد سالم انجام شد. ابزار و روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي از نوع علي مقايسه اي كه در فاصله زماني بهمن ۱۳۹۶ تا مهر ۱۳۹۷ انجام گرفت، ۴۸ بيمار مرد MTBI با دامنه سني ۳۰ تا ۵۵ سال كه طي يك سال گذشته در بخش ICU بيمارستان شهدا ي هفتم تير شهر ري و بيمارستان بقيه‌الله تهران بستري بودند، به‌عنوان گروه آزمايشي و ۶۴ مرد سالم با دامنه سني همتا به‌عنوان گروه كنترل به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. هر دو با آزمون استروپ مورد ارزيابي قرار گرفتند و داده‌هاي جمع‌آوري‌شده توسط نرم‌افزار SPSS ۲۱ و با استفاده از آزمون تحليل واريانس چندراهه تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين نمرات زمان واكنش همخوان، زمان واكنش ناهمخوان و تعداد خطاي همخوان (۰/۰۵p ) و تعداد خطاي ناهمخوان، نمره تداخل و جمع پاسخ‌هاي غلط (۰/۰۱p ) در بيماران MTBI به‌صورت معني‌داري از افراد سالم بيشتر بود نتيجه‌گيري: MTBI پس از گذشت يك سال مي تواند در عملكرد لوب پيشاني مغز اختلال ايجاد نمايد و كاركردهاي اجرايي تحت فرمان اين منطقه به‌ويژه بازداري شناختي و رفتاري بيماران را تحت تاثير خود قرار دهد.