نسبت سنجي حسن نيت در فقه اماميه و عرفان اسلامي

يكي از مفاهيم مبهمي كه در زمان ما خودنمايي مي‌كند مسأله حسن نيت است. حسن نيت يك مفهوم اخلاقي است كه تأكيدات فراواني بر آن شده است اما عدم شناخت دقيق آن و بخصوص معلوم نكردن حدود و ثغور آن، سبب شده است كه از يك سو، معتقدين به اين مفهوم محل به كارگيري آن را در برخي علوم نشناخته و در اين زمينه به خطا روند و از سوي ديگر در جنبه ديني معطوف به فقه، نتوانيم جايگاه حسن نيت را و اينكه اين مفهوم اخلاقي دقيقا چه نسبتي با معناي آن درفقه ما دارد دريابيم. در متون عرفاني، حسن نيت، مقصود دروني از انجام عمل است. حسن نيت از مفاهيمي است كه در سنجش اعتبار و ارزش اعمال، بسيار اهميت دارد و در متون عرفاني، ميزان سنجش اعتبار و ارزش اعمال به شمار رفته است. اما ورود گسترده مباحث مرتبط با حسن نيت از غرب كه خود مرتبط با دو مفهوم اساسي اخلاق حسنه و نظم عمومي است باعث خلط مباحث و تفاسير ناصواب در اين زمينه نيز شده است كه نوشته حاضر در صدد پاسخ به اين ابهامات با بررسي رابطه مفهوم حسن نيت در علم اخلاق، عرفان و حقوق اسلام است.