بررسي انديشۀ مادّي گرايي در شعر احمد شاملو

هم‌زمان با مشروطيت، انديشه مادي گرايي در آثار برخي از انديشمندان آن روزگار، مانند ميرزا ملكم خان و...، راه يافت و بعد‌‌ از وقوع انقلاب كمونيستي در شوروي، اين انديشه‌ با آرمان خواهي روشنفكران ايران در باره آزادي و عدالت همراه گشت. با نفوذ حزب توده در ايران، انديشه مادي‌گرا به عنوان تفكّري مترقّي، در ميان شاعران رواج بيشتري يافت. انديشه مادي‌گرا، پيوند انسان را با دين، كم رنگ ساخته و انديشه‌هاي غيرالهي برگرفته از اومانيسم، ماركسيسم و اگزيستانسياليسم را جايگزين آن مي كند. مهم‌ترين شاخص اين نوع انديشه را مي‌توان درنوع نگاه و باور شاعران به خدا‌، دين، انسان، طبيعت، جامعه، ديالكتيك تاريخي، نااميدي و پوچ‌گرايي دانست.احمد شاملو (1304-1379) شاعر و اديب معاصر، انديشه مادي‌گرايي را در اشعارخود بيان كرده است.افق انتظارِ غالب در شعر شاملو از نوع افق انتظار مادي است. در انديشه او زنجيرۀ تكامل، ديالكتيك ماده و روح  به ديالكتيك انسان، طبيعت، تناسخ و... شكل گرفته و جايگزين انديشۀ خداباور شده است.