اثر 6 هفته تمرين هوازي بر سطوح گرلين در بافت تومور و سرم موش هاي مبتلا به سرطان پستان

زمينه و هدف: گرلين نقش دوگانه اي در توسعه سرطان پستان دارد. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر تمرينات هوازي بر سطوح سرمي و بافتي گرلين در موش هاي حامل سرطان پستان بود. روش‌تحقيق: تومور سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن ناشي از سلول ‌سرطاني MC4L2 به 16 سر موش بالبC پيوند زده شد و در ادامه موش ها به صورت تصادفي در دو گروه كنترل (8 سر) و تمرين (8 سر) قرار گرفتند. گروه تمرين به مدت 6 هفته، 5 روز در هفته تمرينات هوازي فزآينده روي نوارگردان را اجرا كردند و گروه كنترل هيچ گونه فعاليتي انجام ندادند. حجم تومور موش ها به صورت هفتگي با كوليس ديجيتال اندازه گيري شد. در پايان موش ها قرباني شده و سرم و بافت تومور آن ها برداشته شد و در دماي 70 درجه سانتي گراد نگهداري گرديد. سنجش گرلين با استفاده از كيت الايزا با كد  RAB0207صورت گرفت. از آزمون t مستقل و تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر براي تحليل و تفسير يافته ها استفاده شد و سطح معني داري 0/05 gt;p در نظر گرفته شد. يافته‏ ها: بر اساس نتايج آزمون t مستقل، مقدار گرلين درون تومور (0/02=p) و سرم (0/002 =p) در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل به ترتيب پايين تر و بالاتر بود. به علاوه، نسبت وزن قلب به وزن موش ها (0/001=p) در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل به طور معني دار بالاتر بود. نتايج آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نيز براي حجم تومور و غذاي مصرفي حاكي از اختلاف معني دار بين دو گروه بود (0/001 =p). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج بدست آمده، تمرينات هوازي در موش هاي حامل تومور، از طريق تعديل سطوح گرلين در بافت تومور و سرم، اثرات مفيدي در كاهش حجم تومور، حفظ مصرف غذا و كنترل وزن دارد.