سيستم‌هاي انرژي هوشمند، مسيري به سمت توسعه انرژي‌هاي تجديدپذير

رشد جمعيت و نياز كشور به حركت در ميسر توسعه، استفاده بهينه و بيشتري از انرژي را ايجاب مي‌كند. در حال حاضر، سيستم‌هاي انرژي فعلي كشور با استفاده از سوخت‌هاي فسيلي به پاسخگويي به اين نياز مي‌پردازند. محدود و پايان‌پذيربودن منابع سوخت‌هاي فسيلي، ايجاد انواع آلودگي‌هاي زيست‌محيطي، انتشار گازهاي گلخانه‌اي و افزايش دماي كره زمين كه از جمله معايب آشكار استفاده از انرژي‌هاي تجديدناپذير مي‌باشد، ضرورت حركت سريع‌تر به سمت استفاده از انرژي‌هاي تجديد پذير را بيش از پيش مشخص مي‌كند. عدم وجود مدل انرژي بهينه و كارآمد و نقص در ساختار سيستم‌هاي انرژي كشور، از مهمترين دلايلي است كه سبب شده‌است تا با وجود آگاهي از مشكلات انرژي‌هاي تجديد ناپذير و مضرات آن، همچنان ناگزير به استفاده از اين سبد انرژي باشيم. سيستم‌هاي انرژي هوشمند، با در نظر گرفتن هر سه سيستم اصلي انرژي (الكتريسيته، حرارت، انتقال) به صورت متصل به يكديگر، سيستم انرژي را به عنوان يك كل مورد بررسي قرار مي‌دهد تا ضمن تامين تقاضاي آن، به ارائه راهكاري مناسب براي پاسخگويي به نياز هر يك از بخش‌هاي زير مجموعه خود، با بالاترين بازده فني و اقتصادي، بپردازد. در همين راستا، در اين مقاله، پس از بيان مباني نظري سيستم‌هاي انرژي هوشمند و بررسي پيشينه شكل‌گيري و استفاده آن، به مشكل اصلي (عدم وجود تناسب ميان افزايش جمعيت و افزايش مصرف انرژي در راستاي دستيابي به توسعه پايدار) پرداخته شده‌است تا با بررسي روش‌هاي انجام كار، چگونگي دستيابي به مدل سيستم انرژي هوشمند، به‌منظور ايجاد مسيري هموار به سمت توسعه در بكارگيري انرژي‌هاي تجديدپذير معين شود.