اثربخشي آموزش بازتواني شناختي گروهي بر اشتياق تحصيلي و تعلل‌ورزي تحصيلي دانشجويان

The Effectiveness of Cognitive group rehabilitation Training on Academic procrastination and academic engagement in students

مقدمه: در فرايند يادگيري عوامل شناختي نقش بسياري دارند، بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش بازتواني شناختي گروهي بر اشتياق تحصيلي و تعلل‌ورزي تحصيلي دانشجويان انجام شد. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با پيش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه كنترل است. جامعه‌ي آماري پژوهش را تمامي دانشجويان كارشناسي پرستاري گرگان بر اساس معيارهاي ورود و خروج به پژوهش در سال تحصيلي 1397 كه تعلل‌ورز بودند، تشكيل داد. شركت‌كنندگان به صورت داوطلبانه به پرسش‌نامه تعلل‌ورزي تحصيلي پاسخ دادند، تعداد 30 دانشجو كه بيشترين نمره تعلل‌ورزي را داشتند انتخاب و به صورت تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و كنترل گمارده شدند. سپس پرسش‌نامه‌هاي اشتياق تحصيلي و تعلل‌ورزي تحصيلي به عنوان پيش‌آزمون در مورد هر دو گروه اجرا شد. آموزش بازتواني شناختي گروهي روي گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي اعمال شد. در پايان اين دوره هر دو گروه پرسش‌نامه‌هاي فوق را به عنوان پس‌آزمون تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيره با نرم‌افزار SPSS 24 مورد بررسي قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد، ميانگين و انحراف استاندارد اشتياق تحصيلي در پيش‌آزمون گروه آزمايش 4/41 ± 52/84 و كنترل 4/75 ± 49/10 و در پس‌آزمون گروه آزمايش 4/35 ± 83/36 و كنترل4/42 ± 50/75 به دست آمد. ميانگين و انحراف استاندارد تعلل‌ورزي تحصيلي در پيش‌آزمون گروه آزمايش 8/24 ± 65/74 و كنترل 7/11 ± 65/32 و در پس‌آزمون گروه آزمايش 4/54 ± 31/02 و كنترل 6/87 ± 64/11 به دست آمد. به طور كلي آموزش بازتواني شناختي گروهي بر اشتياق تحصيلي و تعلل‌ورزي تحصيلي دانشجويان در سطح 0/01 > P تأثير معني‌داري دارد. نتيجه‌گيري: آموزش بازتواني شناختي گروهي، در جهت استفاده از راهبردهاي شناختي و راهبرد فراشناختي به دانشجويان ارائه شود تا كمتر شاهد تعلل‌ورزي تحصيلي و عدم اشتياق تحصيلي در دانشجويان باشيم.

Introduction: Cognitive factors play a large role in the learning process; therefore purpose of this study was to investigate the effectiveness of Cognitive group rehabilitation training on academic procrastination and academic engagement in students. Methods: The present study is a quasi-experimental, pre-test, post-test, and control group. The statistical population of the study consisted of all postgraduate nursing students of Gorgan based on the criteria for entering and exiting the research in the academic year of 2019, that they had academic procrastination. Participants voluntarily responded to the academic procrastination questionnaire. The number of 30 students who had the most academic procrastination scores were selected and randomly assigned to the experimental and control groups. Then, the academic engagement and academic procrastination questionnaires were used as a pre-test for both groups. Cognitive group rehabilitation Training was applied to the experimental group in 8 sessions with 90 minute. At the end of the course, both groups completed the above questionnaires as a post-test. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance with SPSS 24 software. Result: The results showed that the mean and standard deviation of academic engagement in the pre-test of the experimental group was 52.84 ± 4.41 and the control group was 49.10 ± 4.75 and in the post-test of the experimental group was 83.36 ± 4.35 and the control group 50.75. ± 4.42 was obtained. The mean and standard deviation of academic procrastination in the pre-test of the experimental group of 65.74 ± 8.24and control of 65.32 ± 7.11and in the post-test of the experimental group of 31.02 ± 4.54 and control of 64.11 ± 6.87 Was obtained. Generally the results showed that Cognitive group rehabilitation Training has a significant effect on academic engagement and academic lagging at the level of P < 0.01. Conclusion: Cognitive group rehabilitation Training should be offered to students to use cognitive strategies and meta-cognitive strategy so that less attention is paid to academic procrastination and lack of academic conflict among students.