اثر هشت هفته تمرين تناوبي شديد (HIIT) و مصرف كافئين بر سطوح پلاسمايي IL-2 و IL-4 موش‌هاي صحرايي نر ديابتي

مقدمه: سايتوكاين‌ها از عوامل مرتبط با سيستم ايمني هستند. توليد سايتوكاين‌هاي پيش التهابي در بيماران ديابتي افزايش مي‌يابد و با انجام تمرينات شديد ورزشي نيز تحت تأثير قرار مي‌گيرد. پژوهش حاضر به بررسي پاسخ شاخص پيش التهابي اينترلوكين 2 (IL-2)و شاخص ضدالتهابي اينترلوكين 4 (IL-4) به يك دوره تمرين تناوبي شديد (HIIT) و مصرف كافئين در رت‌هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين (STZ) مي‌پردازد. روش‌ها: در يك مطالعه‌ي حيواني باليني مداخله‌اي 50 سر موش صحرايي نر به 5 گروه مساوي كنترل (C)، ديابت (D)، ديابت با مكمل (D+Ca)، ديابت با تمرين (D+T)، ديابت با مكمل و تمرين (D+Ca+T)) تقسيم شدند. برنامه‌ي تمرين شامل 8 هفته و هفته‌اي 5 جلسه (6 تا 12 وهله‌ي 2 دقيقه‌اي با شدت 90-85 درصد سرعت ماكسيمم) بود كه هر هفته پنج روز mg/kg70 كافئين به‌صورت هيدراته تزريق شد. 48 ساعت پس از آخرين جلسه‌ي تمريني، فاكتورهاي ايمونولوژيك سرم شامل IL-2 و IL-4 اندازه‌گيري شدند. تحليل آماري متغيرها با آزمون‌هايOneway و ANOVA و Tukey در سطح معناداري (P 0.05.) انجام گرديد. يافته‌ها: نتايج تحقيق نشان داد كه گروه D+Ca به‌طور معناداري داراي كمترين ميانگين غلظت IL2 نسبت به گروه D بود (0.001=P). IL-4 بيشترين غلظت را در دو گروه D+Ca و D+Ca+T داشت (0.001=P). ولي اين تفاوت‌ها در دو بين گروه D+T و D+Ca+T نسبت به هم معنادار نبود (0.67=P).نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد كافئين بر بهبود وضعيت IL-2 و IL-4 در رت‌هاي مبتلابه ديــابت ناشي از استرپتوزوتوسين نقشي مؤثر دارد ولي تمرينات HIITدر اين مورد موثر نيست.