اثر چاقي با رژيم غذايي پرچرب و تمرينات ورزشي تناوبي و تداومي بر SIRT1 بافت چربي احشايي و مقاومت به انسولين در رت هاي نر

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثر چاقي ناشي از رژيم غذايي پرچرب و تمرينات ورزشي تناوبي و تداومي بر SIRT1 بافت چربي احشايي و مقاومت به انسولين در رت‌هاي نر است. روش‌ها: 40 سر رت نر نژاد ويستار در دو گروه به‌مدت 10 هفته تحت رژيم غذايي پرچرب (HFD، 32 سر) و رژيم غذايي استاندارد (C، 8 سر) قرار گرفتند. پس از القاء چاقي، 8 سر رت از گروه HFD و 8 سر رت گروه C قرباني شدند و ساير رت‌هاي چاق به‌طور تصادفي به 3 گروه كنترل چاق (OC)، تمرين تداومي با شدت متوسط (MICT) و تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) تقسيم شدند.پروتكل‌هايHIIT و MICT به‌مدت 12 هفته و 5 جلسه در هر هفته اجرا شدند. نمونه‌هاي چربي احشايي براي اندازه‌گيري مقادير پروتئيني SIRT1 به روش وسترن بلات جمع‌آوري شدند. يافته‌ها: القاء چاقي با كاهش معني‌دار SIRT1 چربي احشايي و افزايش مقاومت به انسولين همراه بود (0.05˂P). در مقابل، هر دو پروتكل HIIT و MICT مقادير پروتئيني SIRT1 چربي احشايي را به‌طور معني‌دار افزايش دادند (0.05˂P)، در حالي كه اثرات HIIT به‌طور معني‌دار بيشتر بود (0.05˂P). همچنين، هر دو پروتكل HIIT و MICT منجر به بهبود مقاومت به انسولين شدند (0.05˂P). نتيجه‌گيري: تمرين ورزشي احتمالاً مي‌تواند نقش مهمي در تنظيم SIRT1 چربي احشايي داشته باشد و به‌واسطه‌ي آن مي‌تواند در بهبود مقاومت به انسولين موثر باشد. همچنين به‌نظر مي‌رسد افزايش در SIRT1 وابسته به شدت تمرين ورزشي باشد.