اثرتمرين هوازي همراه با مصرف بربرين كلرايد هيدرات بر بافت قلب موش هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

مقدمه: بيماري ديابت يك اختلال متابوليكي مزمن و پيشرونده است كه منجر به عوارض شديدتر قلبي مي‌شود. هدف از مطالعه‌ي حاضر بررسي اثرات بربرين كلرايد با دوز mg/kg 50 بر بافت قلب موش‌هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين به همراه تمرين هوازي است.روش‌ها: 56 موش صحرايي نر ويستار به‌طور تصادفي به هفت گروه (8=n): كنترل (C)، شم(S)، كنترل تمرين (TC)، ديابت (DM)، ديابت-بربرين(BDM)، ديابت-تمرين هوازي(TDM)، و هوازي-بربرين (TBDM) تقسيم شدند. ديابت با تزريق استرپتوزوتوسين در موش‌هاي نر القا شد. گروه‌هاي تمرين به‌مدت شش هفته برنامه‌ي تمرين هوازي (18-10 متر در دقيقه، 40-10 دقيقه پنج روز در هفته) را روي تردميل انجام دادند. براي ارزيابي بافت شناسي با استفاده از هماتوكسيلين و ائوزين(H E) ، تريكروم ماسون و رنگ آميزي ايمونوهيستوشيميايي براي سنجش ميزان تغيير قطر، پارگي الياف كارديوميوسيت، تغيير در هسته‌هاو ميزان رسوب كلاژن در تارهاي عضلاني قلب با استفاده از واريانس يك‌طرفه و آزمون آماري ANOVA و آزمون تعقيبي Tukey با نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 21 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در گروه DM بيماري موجب پارگي الياف كارديوميوسيت و ميزان رسوب كلاژن و كاهش قطر تارها نست به گروه C، S و TCگرديده و آسيب آن در بافت قلب در گروه TBDM نسبت به گروه‌هاي BDM و TDM كمتر بوده است.نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد مكمل بربرين ضمن كاهش اين اثرات و هم افزايي با تمرين هوازي اين سنتز را كاهش داده و ضمن افزايش قطر رشته‌هاي عضلاني كارديوميوست قلبي، موجب كاهش ميزان رسوب كلاژن‌ها و نظم بهتر هسته‌ها گرديده است.