بررسي تأثير آموزش برنامه مداخلاتي مثبت گرا بر رضايت از زندگي در زنان شاغل

An Assessment of the Impact of Teaching Positive Intervention Program on Life Satisfaction of the Employed Women

مقدمه: رسيدن به رضايت از زندگي و زندگي كامل در روان شناسي مثبت گرا به عنوان هدف نهايي مداخلات رواني در نظر گرفته شده است. رضايت از زندگي منعكس كنندۀ احساس و نظر كلي افراد يك جامعه نسبت به دنيايي است كه در آن زندگي مي كنند. رضايت از زندگي يكي از پيش بيني كننده هاي سلامت رواني است. هدف از اين مطالعه تدوين و اثر بخشي برنامه مداخلاتي مثبت گرا بر ارتقاي رضايت از زندگي زنان است. روش كار: در اين مطالعه طرح تركيبي متوالي سه مرحله اي بوده است. با توجه به جمعيت 9682 نفري زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشكي تهران و جدول نمونه گيري كرچي و مورگان (1970)، تعداد 318 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي به عنوان نمونه انتخاب شده است. دربخش كيفي نيز از روش نمونه گيري هدفمند استفاده شد. جهت جمع آوري اطلاعات در بخش كمي از فرم كوتاه پرسشنامه ارزش هاي فعال در عمل (VIA-72)، پرسشنامه رضايت از زندگي (SWLS)، در بخش كيفي از مصاحبه نيمه سا ختار يافته اي با چارچوب نظري روان شناسي مثبت گرا استفاده شده است به منظور تجزيه و تحليل داده ها در بخش كمي از روش هاي همبستگي و تحليل الگوي معادلات ساختاري، در بخش كيفي از تحليل اطلاعات حاصل از مصاحبه ها استفاده شد. يافته ها: نتايج اين پژوهش نشان داد كه همه شش فضيلت با مقياس رضايت از زندگي رابطه مثبت معنادار دارد( انسانيت= 0.176، خرد= 0.37، تعالي= 0.413، شجاعت= 0.346، اعتدال= 0.304، عدالت= 0.266) به علاوه نتايج حاكي از آنند كه آموزه هاي مولفه هاي توانمندي منش( برنامه مداخلاتي مثب گرا) به صورت مستقيم با رضايت از زندگي رابطه دارند. رابطه مستقيمي نيز ميان آموزش اين مولفه ها بر افزايش رضايت از زندگي مشاهده شده است (F=183.4, p=0.001). همچنين تدوين برنامه مداخلاتي مثبت گرا در نمونه ايراني، كاملا با الگوي مطرح شده توسط سليگمن مطابقت دارد. نتيجه گيري: نتايج حاكي از آنند كه آموزه هاي مولفه هاي توانمندي - منش به صورت مستقيم بارضايت از زندگي رابطه دارند. رابطه مستقيمي نيز ميان آموزش اين مولفه ها بر افزايش رضايت از زندگي مشاهده شده است. همچنين تدوين برنامه مداخلاتي مثبت گرا در نمونه ايراني،كاملا با الگوي مطرح شده توسط سليگمن مطابقت دارد. در پايان.بر مبناي نتايج بخش كمي و كيفي پژوهش حاضر، برنامه مداخلاتي مثبت گرا منجر به ارتقاء رضايت از زندگي زنان شاغل گرديد. از نتايج اين پژوهش به ‌صورت اختصاصي مي‌توان در طراحي برنامه مداخلاتي مثبت‌گرا در جهت افزايش رضايت از زندگي افراد استفاده كرد.

Introduction: Achieving full life satisfaction in positive psychology is considered to be the ultimate goal of psychological interventions. Life satisfaction reflects the general feeling of a community towards the world they live in. Life satisfaction is one of predictors of mental health. The purpose of this study is to evaluate the formulation and effectiveness of positive intervention program on promotion of life satisfaction in women. Methods: This study was a three-stage consecutive hybrid design, based on the Kerchi and morganas (1970) sampling table, out of 9682 women employed at Tehran University of Medical Sciences, 318 individuals were selected by cluster sampling method. Purposeful sampling was used in the qualitative section. Dates gathering in the quantitative section was done by the employment of values in action questionnaire (VIA-72) and the life satisfaction questioner (SWLS). In the qualitative part we used the semi-structured interviews with the theoretical framework of positive psychology. In order to analyze the data in the quantitative part we used the correlation and Structural equation modeling method and in the qualitative part, the data from the interviews were analyzed. Results: The results showed that all the six virtues had a direct and meaningful positive relationship with the life satisfaction scale. (Humanity= 176, wisdom=37, transandance=413, courage=346. Temperance=304, justice=266). What’s more, the result suggested that the doctrine of character strength components (positive intervention program) be directly related to life satisfaction. A direct relationship between training these components and an increase in life satisfaction was also observed. (f=183.4, p=0.001) an‎d the formulation of the positive intervention program in the Iranian Sample is totally consistent with Seligman’s proposed model. Conclusions: The results indicate that the doctrine of character strength components is directly related to life satisfaction. There is also a direct relationship between teaching these components and increased life satisfaction. The formulation of positive intervention program in the Iranian sample is also completely consistent with the model proposed by Seligman. At last, based on the result of the qualitative and quantitative parts of the present, study, positive intervention program led to increased life satisfaction in employed women. The result of this study can specifically be used in designing positive intervention programs to increase life satisfaction in individuals.