بررسي مصرف انرژي در دو روش سنتي و مكانيزه براي توليد برنج رقمهاي هاشمي و گوهر (مطالعه موردي: شهرستان صومعه سرا)

اهداف تحليل‌هاي انرژي، كاهش مصرف نهاده­‌هاي انرژي و جايگزيني منابع انرژي تجديد­پذير در فرآيند كشاورزي و حتي المقدور كاهش هزينه‌هاي توليد و روش‌هاي توليد مي‌باشد. تحقيق حاضر از لحاظ هدف كاربردي است، چون نتايج آن براي برنامه­ريزان، دست اندركاران سياست­هاي توسعه كشاورزي كشور قابل استفاده مي‌باشد. اين تحقيق در شهرستان صومعه­ سرا و در مزارع برنج انجام شد. براي دستيابي به اطلاعات مورد نياز پرسش­نامه­هاي مقدماتي طراحي شد كه براي پيش آزمون اوليه در مصاحبه با تعدادي كشاورز در منطقه مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد‌ كه مجموع كل انرژي نهاده در روش سنتي و ­مكانيزه توليد برنج گوهر به ترتيب برابر 18947 و 24507 مگاژول در هكتار و در توليد برنج رقم هاشمي به­ترتيب برابر 18266 و 19571 مگاژول در هكتار بود. بيشترين ميزان مصرف انرژي مربوط به نهاده بذر، سم و كود شيميايي بود. انرژي معادل مصرف سوخت نيز پس از آن در رتبه بعدي قرار گرفت. ميزان مصرف انرژي در روش مكانيزه به مقدار 4/18 درصد بيشتر از روش سنتي بود. روش سنتي نسبت انرژي و بهره­وري انرژي بالاتري نسبت به مكانيزه دارا بود. رقم گوهر در مقايسه با رقم هاشمي، بهره­وري و نسبت انرژي بيشتري داشت.

This Article has no English Abstract