مقايسه تزريق متيل پردنيزولون با ديكلوفناك در درمان بيماران مبتلا به انگشت ماشه اي

سابقه و هدف: انگشت ماشه اي وضعيتي در انگشت است كه در حالت فلكشن قفل شده يا حركت ناهمگون دارد و از شايعترين علل درد در دست مي باشد؛ كه خط اول درمان نيز استفاده از كورتيكواستروئيد مي باشد. با توجه به اينكه تزريق كورتيكواستروئيد، در بيماران ديابتي داراري عوارض مي باشد لذا، اين مطالعه به منظور مقايسه نتايج ناشي از تزريق داروهاي ضد التهابي غير استروئيدي به عنوان درمان جايگزين با تزريق كورتيكواستروئيد در درمان انگشت ماشه اي انجام شد. مواد و روش­ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني دو سوكور بر روي 84 بيمار مبتلا به انگشت ماشه اي مراجعه كننده به بيمارستان شهيد بهشتي بابل در دو گروه مساوي 42 نفري تزريق ديكلوفناك و متيل پردنيزولون انجام شد. شدت بيماري بر اساس طبقه بندي كوِيينل (با نمره 4-0) و ميزان بهبودي در دو گروه در هفته اول، سوم، ششم و ماه سوم، ششم و دوازدهم مقايسه شد. يافته ها: ميانگين سن در گروه تزريق ديكلوفناك 9±52 و گروه پردنيزولون 7±53 سال بود. دو گروه از نظر سن، جنسيت، وجود بيماري زمينه اي، علائم و مدت زمان بروز بيماري، تفاوت آماري معني داري نداشتند. نياز به تزريق مجدد دارو به علت عدم بهبود علايم در گروه ديكلوفناك، 34 بيمار (81%) و در گروه متيل پردنيزولون، 20 بيمار (46%) بود (0/001=p). در گروه متيل پردنيزولون ميانگين رتبه كويينل 0/8±1/4 بود. سرعت بهبودي در گروه تزريق متيل پردنيزولون نسبت به گروه ديكلوفناگ بيشتر بود. از ابتداي مطالعه تا هفته 6 و از ابتداي مطالعه تا ماه دوازده ميزان بهبودي در گروه تزريق متيل پردنيزولون به طور چشمگيري بهتر از گروه ديكلوفناك بود (0/0001=p). نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه هر دو روش درماني، در بهبودي علائم بيماري انگشت ماشه اي موثر مي باشند. اما تزريق كورتيكواستروئيد با نتايج بهتر و سريعتري در بررسي هاي طولاني مدت و كوتاه مدت همراه است.

BACKGROUND an‎d OBJECTIVE: Trigger finger is a condition in the finger that is locked in flexion or has a heterogeneous movement and is one of the most common causes of pain in the hand; the first line of treatment is the use of corticosteroids. Due to the fact that corticosteroid injection has side effects in diabetic patients, therefore, this study was performed to compare the results of injecting non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) as an alternative treatment instead of corticosteroid injection in trigger finger therapy. METHODS: This double-blind clinical trial study was performed on 84 patients with trigger finger referred to Shahid Beheshti Hospital in Babol which were divided in two equal groups of 42 individuals of injections of diclofenac and methylprednisolone. The severity of the disease was compared according to the Quinnell classification (with a score of 0-4) and the rate of improvement in the two groups in the first, third, sixth weeks and third, sixth and twelfth months. FINDINGS: The mean age in the diclofenac injection group was 52±9 years and in the prednisolone group was 53±7 years. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of age, sex, presence of underlying disease, symptoms and duration of disease. The need for re-injection due to no improvement in symptoms was 34 patients (81%) in the diclofenac group and 20 patients (46%) in the methylprednisolone group (p=0.001). In the methylprednisolone group, the mean Quinnell rank was 1.4±0.8. The rate of recovery was higher in the methylprednisolone injection group than in the diclofenac group. From the beginning of the study to week 6th and from the beginning of the study to the 12th month, the improvement rate in the methylprednisolone injection group was significantly better than the diclofenac group (p=0.0001). CONCLUSION: The results of the study showed that both treatments are effective in improving the symptoms of trigger finger disease. But corticosteroid injections are associated with better and faster results in long-term and short-term studies.