كليدواژه :
شوراهاي محلي , شوراي ولايتي , شوراي اسلامي استان , قانون اساسي , قانون شوراهاي اسلامي , قانون شوراي ولايتي
چكيده فارسي :
شوراهاي محلي در هر كشور از نمونه هاي عدم تمركز بوده و براي كوچك شدن حجم كار دولت، حضور و مشاركت مردم در اداره امور محلي، افزايش بهبود اداره محلي و ملاحظه نقش مردم در تصميم گيري ها و شكل گيري نهادهاي محلي از لوازم مردم سالاري به شمار مي‌رود. تعداد و صلاحيت هاي اين شوراها در هر كشور متفاوت بوده و مطالعات تطبيقي آن، اطلاعات بيشتري از نقاط قوت و ضعف آنها به دست مي‌دهد. لذا در اين مقاله شوراي ولايتي جمهوري اسلامي افغانستان و شوراي اسلامي استان جمهوري اسلامي ايران را باهم تطبيق و مقايسه مي‌نماييم.
بررسي قانون اساسي و قوانين عادي مرتبط به همين موضوع در اين دو كشور نشان مي دهد كه شوراهاي محلي در ايران نسبت به شوراهاي محلي در افغانستان، داراي سابقه بيشتري است و از لحاظ اختيارات هم شوراهاي محلي از جمله شوراي اسلامي استان جمهوري اسلامي ايران داراي صلاحيت بيشتري مي‌باشد. اصل نظارت در قانون اساسي افغانستان برمبناي ماده 139 آن به عنوان يكي از صلاحيت هاي شوراهاي ولايتي به رسميت شناخته نشده است؛ در حالي كه در قانون اساسي ايران برابر اصل 100 نظارت، حق قانوني شوراها از جمله شوراي اسلامي استان قلمداد شده است. در عين حال اگر شوراهاي اسلامي به انحلال منجر شود، طبق اصل 106 قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران حق اعتراض به آن، در دادگاه صالح براي اين شوراها محفوظ است؛ ولي اين حق طبق ماده 11 قانون شوراي ولايتي به اين شورا داده نشده است. بالآخره در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران تعطيلي شورا در حالت اضطرار نيز پيش‌بيني نشده است؛ اما شوراي ولايتي افغانستان طبق ماده 9 قانون شوراي ولايتي، در ولايت يا ولاياتي كه برمبناي ماده 143 قانون اساسي حالت اضطرار اعلان شود، تا برگشت به حالت عادي، تعطيل مي شوند.
چكيده لاتين :
Local councils in each country are considered to be the examples of decentralization, minimizing the government, public participation in local governance, improving the local administration, increasing the role of people in decision making, and formation of local institutions. The number and competency of these councils are different in each country, and its comparative studies give more information about their strengths and weaknesses. Therefore, the Provincial Council of the Islamic Republic of Afghanistan and the Islamic Council of the Islamic Republic of Iran will be implemented and compared in this paper. Reviewing the constitution and the normal rules related to this issue in both countries shows that, local councils in Iran are older than local councils in Afghanistan, and in terms of authority, the local councils, including the Islamic Council of the Islamic Republic of Iran, have more jurisdiction. According to Article 139 of the Afghan Constitution, the principle of supervision is not recognized as one of the competences of Provincial Councils; while the legal rights of councils, including the Islamic Council of the province, have been recognized in Article 100 of the Iranian Constitution. At the same time, in accordance with Article 106 of the Constitution of the Islamic Republic of Iran, if the Islamic councils are dissolved, the councils have the right to object that in a competent court, but this right has not been given to the council in accordance with Article 11 of the Provincial Council Law. Finally, the Council's closure in emergency situations has not been foreseen in the constitution of the Islamic Republic of Iran, but, in accordance with Article 9 of the Provincial Law, the Provincial Council of Afghanistan, will be shut down until the problem is over, in province or provinces in which an emergency situation is declared, in accordance with Article 143 of the Constitution.
