آسيب‌شناسي نقش كنشگران در ساختار حكمراني انرژي خورشيدي ايران

ايران با شرايط جغرافيايي خود، از كشورهاي با پتانسيل بالا در زمينه توليد انرژي خورشيدي مي‌باشد كه تاكنون از آن به نحو شايسته‌اي بهره‌برداري ننموده است. پژوهش حاضر در اين راستا به بررسي آسيب‌شناسانه حكمراني انرژي خورشيدي در ايران مي‌پردازد. پژوهش حاضر از حيث هدف كاربردي و از منظر روش كيفي است. جامعه پژوهش 27 خبره داراي تجربه و تخصص در زمينه حكمراني انرژي‌ خورشيدي در ايران هستند كه با تكنيك گلوله برفي انتخاب شده‌اند. ابزار گردآوري داده‌ها مصاحبه نيمه‌ساختاريافته و داده‌هاي ثانويه، روش تحليل داده‌ها، تحليل محتوا و كدگذاري است. قلمرو زماني مورد بررسي سال‌هاي 1380 تا سال 1398 مي‌باشد. بر اساس تحليل الزامات حكمراني با رويكردي جامع، عدم انسجام سياستي در اسناد سياستي، فقدان هماهنگي افقي ميان نهادهاي سياستگذار و تنظيم‌گر، عدم هماهنگي عمودي ميان نهادهاي سياستگذار و اجرايي و همچنين ناتواني شوراهاي عالي از جمله شوراي عالي انرژي در ايجاد هماهنگي سياستي، در مجموع به عدم انسجام و يكپارچگي ميان كنشگران كه انرژي خورشيدي و عدم بهره‌برداري شايسته از آن در ايران منجر شده است.