بررسي نقش محدوديت هاي خاك در زوال گونه سرو نقره اي (Cupressus arizonica L.) در فضاي سبز جنگلي 20 ساله مجتمع فولاد مباركه

شناخت وضعيت خاك ها، توجه به استعدادها و از طرفي محدوديت هاي اراضي عامل كليدي در اختصاص اراضي به مناسب ترين كاربري و همچنين بهبود شرايط رشدي گياهان كشت شده در آن اراضي مي باشد. اين تحقيق با هدف بررسي خاك ها و شناخت محدوديت هاي آن در جهت جلوگيري از زوال و خشكيدگي گونه سرو نقره اي در فضاي سبز جنگلي مجتمع فولاد مباركه انجام شد. در اين تحقيق ابتدا قطعات نمونه در اراضي فضاي سبز جنگلي تحت كشت اين گونه انتخاب شد. سپس اقدام به حفر و تشريح خاك رخ در اين قطعات گرديد و از لايه هاي اين خاك رخ ها نمونه برداري گرديد. از برگ و خاك سايه انداز درختان سالم و غيرسالم نمونه برداري شد و بر روي نمونه هاي خاك و گياه تجزيه هاي لازم انجام و تجزيه و تحليل آماري نتايج انجام شد. نتايج نشان داد كه اراضي اين منطقه داراي انواع محدوديت هاي خاكي شامل سنگريزه زياد (بيش از 50 درصد)، كمبود مواد آلي (كمتر از 0.5 درصد) و عناصر غذايي پرمصرف و كم مصرف، pH بالا (بيش از 7.9)، آهك زياد (بيش از 50 درصد) و سختي و متراكم بودن خاك مي باشد. ميزان جذب آهن، منگنز، روي، مس، كلر و سديم در سطح يك درصد بين درختان سالم و ناسالم سرو معني دار شد. براي بهبود شرايط و جلوگيري از پيشرفت خشكيدگي و زوال درختان كشت شده در اين اراضي، مديريت بهينه حاصلخيزي خاك و تغذيه گياهان كشت شده و تهيه فرمول كودي براي هر قطعه و مصرف كودهاي آلي توصيه مي گردد.