تحليل حقوقي جلب ثالث به‌عنوان تنها دعواي پيرو

اگرچه تأسيس حقوقي جلب ثالث حدود يكصد سال است كه وارد آيين دادرسي مدني ايران شده، كمتر به نكات آن پرداخته شده است. با اينكه نوعي وابستگي ميان دعواي اصلي با دعواي طاري در همۀ موارد دعاوي طاري ديده مي‌شود، ولي اين وابستگي در سه دعواي ورود ثالث، جلب ثالث و دعواي متقابل شديدتر است و مي‌توان گفت به دلايلي كه گفته مي‌شود، اين وابستگي در جلب ثالث در حد كمال است. به‌عبارت بهتر دعواي جلب ثالث يك دعواي پيرو است. اين پيروي نه‌تنها در تعداد دادخواست لازم براي جلب ثالث، بلكه در صلاحيت دادگاه، در مهلت تقديم درخواست و دادخواست، در طرح ايرادات و دعاوي، در رسيدگي توأم در هر مرحله‌اي از رسيدگي، در واخواهي، در تجديدنظرخواهي و حتي در فرجام‌خواهي لاجرم رعايت مي‌شود، به‌نحوي كه رسيدگي مستقل به دعوايي كه واقعاً جلب ثالث باشد، در هر مرحله‌اي از رسيدگي غيرممكن خواهد بود. از اين موارد نتايج جديدي نيز در مورد امكان طرح ايرادات توسط مجلوب ثالث خوانده اصلي راجع به دعواي اصلي، امكان نسبي درخواست تأمين خواسته و دستور موقت از او توسط خواهان دعواي اصلي و نياز به موافقت شخص اخير براي استرداد دعواي جلب ثالث، عدم صدور لزوماً فقط يك رأي براي دعواي اصلي و دعواي جلب ثالث، و اصولاً لزوم رسيدگي توأم در همه مراحل به آن و همه دعاوي طاري گرفته مي‌شود.