تأثير پايداري كشاورزي بر امنيت غذايي خانوارهاي شهري ايران: تحليل فضايي در سطح استاني

هدف مطالعه حاضر بررسي اثر پايداري كشاورزي بر امنيت غذايي خانوارهاي شهري ايران طي سال هاي 94-1384 بود. بدين منظور، ابتدا سطح كلي پايداري كشاورزي با استفاده از يك شاخص تركيبي پايداري كشاورزي و وزن دهي سنجه ها بر اساس روش تحليل سلسله‏ مراتبي (AHP) محاسبه شد. همچنين، براي تعيين وضعيت امنيت غذايي خانوارهاي شهري، از شاخص كلي امنيت غذايي خانوار (AHFSI) استفاده شد. در نهايت، با استفاده از مدل فضايي مختلط خودرگرسيوني (SAR)، ميزان اثرگذاري پايداري كشاورزي بر امنيت غذايي شهري در كنار ساير عوامل مؤثر مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از مدل بيانگر تأثير مثبت و معني دار پايداري كشاورزي بر امنيت غذايي خانوارهاي شهري بود و با تئجه به معني دار بودن ضريب وقفه فضايي متغير وابسته، وجود اثرات فضايي تأييد شد، به‏گونه‏اي كه نتايج محاسبه اثرات مستقيم و غيرمستقيم شاخص پايداري كشاورزي بر امنيت غذايي هر استان و استان هاي مجاور مثبت و معني دار بود. اين نتايج حاكي از وجود سرريزهاي درون استاني و بين ‏استاني بوده و از اين ‏رو، لازم است متوليان بخش كشاورزي با سرمايه ‏گذاري در زيرساخت هاي توليد مانند بذر، كود و روش‏هاي مناسب كشاورزي، به پيشبرد اقدامات خود در راستاي افزايش توسعه كشاورزي و توليد پايدار بپردازند، كه خود مقدم ه اي براي استقرار امنيت غذايي پايدار است.