سبك‌هاي دلبستگي و صميميت زناشويي : نقش ميانجي خودمهارگري اسلامي

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي خودمهارگري اسلامي در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي و صميميت زناشويي در دانشجويان و طلبه‌هاي شهر قم است. طرح پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي و تحليل مسير است. بدين منظور 306 نفر از جامعه آماري دانشجويان و طلبه‌هاي متأهل شهر قم به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند و به پرسش‌نامه‌هاي خودمهارگري اسلامي رفيعي هنر، سبك‌هاي دلبستگي كولينز و ريد و صميميت زناشويي اوليا پاسخ دادند. محاسبات آماري لازم به منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها در دو سطح «توصيفي» و «استنباطي» انجام شد. براي سنجش رابطه دوگانه متغيرها از روش آماري همبستگي پيرسون و براي آزمون نقش واسطه‌اي‌ متغير خودمهارگري اسلامي، از چارچوب نظري بارون و كني و روش تحليل مسير در نرم‌افزار LISREL استفاده شد. نتايج نشان داد ميان خودمهارگري اسلامي و سبك دلبستگي ايمن با صميميت زناشويي، رابطه مثبت و معناداري وجود دارد و رابطه سبك‌هاي دلبستگي اضطرابي و اجتنابي با صميميت زناشويي، منفي و معنادار است. آزمون تحليل مسير نشان داد هريك از سبك‌هاي دلبستگي، هم به صورت مستقيم و هم غيرمستقيم و از طريق خودمهارگري اسلامي، صميميت زناشويي را تبيين مي‌كند. اين يافته‌ها به‌خوبي نقش واسطه‌اي خودمهارگري اسلامي را در رابطه ميان سبك‌هاي دلبستگي و صميميت زناشويي نشان مي‌دهد و مي‌تواند اطلاعات مناسبي را به مشاوران و روان‌شناسان خانواده ارائه كند.