تأثير تمرين استقامتي با شدت‌هاي متفاوت بر HBA1C بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

چكيده زمينه و هدف: پژوهش‌هاي زيادي تأثير فعاليت ورزشي را بر عوامل مرتبط با بيماري ديابت بررسي كرده‌اند. ورزش هوازي جزء مهمي براي مديريت و درمان ديابت نوع 2 به شمار مي‌رود. هدف از اين پژوهش تعيين و تأثير تمرين استقامتي با شدت‌هاي متفاوت بر HBA1C بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه مرور نظام‌مند و فراتحليل مي‌باشد كه در سال ۱۳۹۸ انجام شد. براي انجام پژوهش حاضر، پايگاه‌هاي اطلاعاتي، ScienceDirect،PubMed ، Scopus، science of Web، SID، Magiran و Google Scholar از سال‌هاي ۱۳۸۱ تا ۱۳۹۸، همراه با كلمات كليدي جستجو شد. بعد از غربالگري اوليه، متن كامل مقالات ارزيابي شد و مقالاتي كه معيار ورود به پژوهش داشتند آناليز شدند. تعداد ۳۲ مقاله مورد بررسي قرار گرفتند و از اين ميان ۱۱ مقاله معيار ورود به مرور سيستماتيك و فراتحليل را كسب كردند. بر اين اساس ۳۸۱ نفر فرد ديابتي به دو گروه كنترل و گروه تجربي به ترتيب تعداد ۱۶۹ و ۲۳۷ نفر تقسيم ‌شدند كه در گروه تجربي(۹۹ زن، ۱۳۴ مرد) و در گروه كنترل (۵۷ زن، ۸۱ مرد) قرار گرفتند. ميانگين سني آزمودني‌ها در پژوهش حاضر62ـ52 سال بود. اثرات مداخله با استفاده از تفاوت ميانگين(MD) و مدل اثرات تصادفي ارزيابي شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي تعيين اندازه اثر((Effect size، تحليل سوي‌گيري و ناهمگني و با استفاده از نرم‌افزارSTATA تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج متاآناليز نشان داد كه تمرين‌هاي شديد و متوسط هوازي هر دو موجب بهبود شاخص‌هاي گليسمي مي‌شود. تمرين استقامتي در كل باعث كاهش معني‌دار سطوح HBAIC شود. در آناليز زير گروه‌ها تمرين استقامتي با شدت متوسط (58/ 3=SE= 0/ 27 ،V=0/07، cl=1-/51- 0/44 ،Z، ,001/ 0=p) و شدت بالا (05/ 4=V= /05، CL=-1/33- 0/46،Z، 0/22=P=0/001،SE) موجب كاهش درصد HBA1C گرديد. نتيجه‌گيري: شدت‌هاي مختلف تمرين استقامتي تأثير معني‌دار بر سطوح HBA1C بيماران ديابتي نوع دو دارد. پژوهش حاضر نشان داد بين ورزش هوازي با شدت متوسط و شدت زياد تفاوت معني داري در ميزان بهبود سطوح HBA1C وجود ندارد كه البته براي بررسي دقيق تفاوت‌ها، به پژوهش‌هاي بيشتر و با كيفيت بالاتر احساس مي‌شود.