نرخ ارز و تقاضاي نيروي كار در كارگاه‌هاي صنعتي ايران

Exchange Rate and Labor Demand in Iran Manufacturing

اين مقاله اثر افزايش نرخ ارز بر تقاضاي نيروي كار در 23 گروه كارگاه‌هاي صنعتي ده نفر كارگر و بيشتر با كد ISIC دو رقمي را طي دوره زماني 1379 تا 1394 با استفاده از روش پنل پوياي گشتاورهاي تعميم يافته (GMM) بررسي مي‌كند. افزايش نرخ ارز از دو كانال، تقاضاي نيروي كار را تحت تاثير قرار مي‌دهد: 1-افزايش نرخ ارز موجب ارزان تر شدن كالاهاي داخلي در برابر كالا‌هاي خارجي مي‌شودكه تقاضاي توليدات كارگاه‌ها را افزايش مي‌دهد و تاثير مثبتي بر تقاضاي نيروي كار دارد 2- افزايش نرخ ارز موجب گران‌تر شدن نهاده‌هاي وارداتي و به تبع آن موجب افزايش هزينه توليد مي‌شود كه تقاضا براي نيروي كار را كاهش مي دهد. اثر خالص تغييرات اشتغال از نرخ ارز به برآيند اين دو كانال بستگي دارد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه اثر خالص افزايش نرخ ارز بر اشتغال كارگاه‌هاي صنعتي منفي و قابل توجه است كه حاكي از وابستگي شديد فرآيند توليد كارگاه‌هاي صنعتي به نهاده‌هاي خارجي مي باشد.

This paper examines the effect of exchange rate increase on Iran's manufacturing industries labor demand for the period of 2001-2016, by using the dynamic panel generalized method of moments (GMM). The exchange rate influences the demand for labor through two channels: first, while an increase in exchange rate makes home products cheaper relative to foreign products, increases the manufacturing product demand and has a positive effect on labor demand. Second, an increase in exchange rates makes imported inputs more expensive and, consequently, increases production costs that decrease demand for labor. The net effect of employment changes that caused by the exchange rate depends on the sum of these two channels. The results of this study show that the net effect of increasing exchange rate on employment of manufacturing industries is negative and significant, which indicates the high dependence of the manufacturing process in manufacturing industries on foreign inputs.