عنوان مقاله :
نقش سازمان‌هاي مردم‌نهاد در توسعه حق بر سلامت
پديد آورندگان :
بيدار، زهرا دانشگاه قم - دانشكده حقوق، قم، ايران , قاسمي، غلامعلي دانشگاه قم - دانشكده حقوق، قم، ايران
كليدواژه :
سازمان‌هاي مردم نهاد , حقوق بشر , حق بر سلامت
چكيده فارسي :
با بروز مفهوم حكمراني خوب، سازمان‌هاي مردم‌نهاد (سمن‌ها) كه بخشي از جامعه مدني به شمار مي‌آيند، به عنوان يكي از بازيگران غير دولتي عرصه حكمراني ظاهر گرديدند. ناتواني دولت‌ها در انجام تكاليف و تأمين حقوق بنيادين افراد و گرايش به محدودكردن نقش دولت باعث گرديد اين سازمان‌ها به عنوان نيروي كمكي دولت در سه زمينه قانونگذاري، اجرايي و قضايي نقش‌آفريني كنند. هدف نوشتار پيش رو «بررسي نقش سازمان‌هاي مردم‌نهاد در توسعه حق بر سلامت در ايران» مي‌باشد. نتايج اين تحقيق كه بر اساس روش كتابخانه‌اي و با مراجعه به كتب، مقالات و متون قانوني انجام شده است، نشان مي‌دهد موانعي بر سر راه مشاركت سمن‌ها در حوزه حق بر سلامت وجود دارد كه از جمله مهم‌ترين آن‌ها نبود فرهنگ مشاركت در ميان مردم در جهت فعال‌سازي و تقويت نيروي سمن‌ها و ديگري نبود راه‌كارهاي مشخص قانوني در خصوص نحوه فعاليت و استفاده از پتانسيل اين نهاد مي‌باشد كه نيازمند آموزش از سوي دولت و نهادهاي متولي براي ايجاد فرهنگ مشاركت در ميان مردم و تدوين قوانين و مقررات در جهت پيش‌بيني ساز و كارهاي مشخص اجرايي براي استفاده از ظرفيت اين نهادها مي‌باشد.
چكيده لاتين :
With the advent of the concept of good governance, the nongovernmental
organizations, which are part of the civil society, appeared as
one of the non-governmental actors in the realm of governance. The inability
of governments to carry out their assignments as well as the basic rights of
individuals and the tendency to curtail governments’ role made these
organizations act as a state aid force in three areas of legislative, executive
and judicial affairs. The purpose of this research is "To study the role of
NGOs in developing the right of health in Iran." The results of this research,
which is based on the library method referring to books, articles and legal
texts, show that there are obstacles to NGOs participation in the field of
health right, most notably the lack of a culture of participation among the
people to activate and strengthen the NGOs force, and the lack of specific
legal guidelines on how to use and use potential. It requires the training of
government and trustees to create a culture of community participation and
to develop laws and regulations to anticipate specific enforcement
mechanisms for the capacity utilization of these institutions.
