حقوق شهروندي افراد داراي معلوليت در گردشگري قابل دسترس مقايسه تطبيقي بارسلونا و اصفهان

در مدل اجتماعي، معلوليت يك نوع پديده ناشي از ساختار سياسي اجتماعي است كه ناشي از رويكردهاي اجتماعي، شيوه تفكر و شرايط فيزيكي محيط زيست افراد است. در مدل پزشكي، مبنا بر جداسازي افراد معلول از جامعه قادر يا توانا است و در مدل حقوق شهروندي در كنار توجه به رويكردهاي اجتماعي، تاكيد اصلي بر مفهوم حق است و در نتيجه مفهوم معلوليت را به عناصر ديگري كه به عنوان عناصر هويتي انسان ها شناخته مي شوند، نزديك تر مي كند. روش پژوهش حاضر اسنادي و كتابخانه اي است و با بررسي 6 سند جهاني معتبر و 23 مقاله علمي پژوهشي به مقايسه وضعيت گردشگري دسترس پذير براي افراد توانخواه ميان دو خواهرخوانده اصفهان و بارسلونا پرداخته شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد در مقايسه ميان دو كلانشهر اصفهان و بارسلونا، كلانشهر اصفهان به رغم پتانسيل ها و ظرفيت هاي گردشگري بالايي كه دارد، اما در تحقق تبديل شدن به «شهر دسترس پذير براي همگان» موفقيت زيادي به دست نياورده است. مهم ترين مساله موجود در مقايسه با شهر بارسلونا، عدم مناسب سازي زيرساخت هاي گردشگري براي افراد توانخواه است. با توجه به بررسي كه در مورد مهم ترين عوامل و معيارهاي موفقيت اسپانيا در پروژه هاي پيش گام گردشگري قابل دسترس صورت گرفته و با توجه به رويكرد اجتماعي حقوقي و پزشكي، پژوهش حاضر به اين نتيجه رسيده كه قوانين و سياست ها، دسترس پذيري اماكن و تجهيزات، بيمارستان ها، دسترس پذيري اطلاعات، ترمينال ها، ايستگاه هاي حمل و نقل، امكانات اقامتي، محوطه ها و ساختمان هاي تاريخي و توريستي از جمله عواملي بوده اند كه مورد توجه جدي از سوي مديران شهري بارسلونا بوده است. بارسلونا براي دستيابي به دسترسي همگاني اقدامات اساسي انجام داده است كه براي تحقق تبديل اصفهان به شهر دسترس پذير همگاني مي تواند الگوي مناسبي باشد.

In the social model, disability is a type of phenomenon stemming from the socio-political structure that results from social approaches, the way of thinking, and the physical environment of individuals. In the medical model, it is based on the separation of persons with disabilities from the capable or capable society, and in the civil rights model, in addition to the social approaches, the emphasis is on the concept of right, and thus bringing the concept of disability closer to other elements known as human identity elements. The present research is a documentary and library research method and compares the tourism status available for disabled people between two adoptive adopters of Isfahan and Barcelona by examining six valid international documents and twenty three scientific-research articles. The results show that in comparison to the two metropolises of Isfahan and Barcelona, the metropolis of Isfahan, despite its high tourism potentials and capacities, has not achieved much success in becoming a "accessible city for all" The most important issue compared to the city of Barcelona is the inadequate tourism infrastructure for disabled people. Considering that the most important factors and criteria for Spain's success in leading tourism projects have been made available and with a socio-legal and medical approach, the present study concluded that laws and policies, availability of facilities and equipment, hospitals, accessibility Information, terminals, transport stations, accommodations, historical and tourist sites and buildings have been the focus of much attention by Barcelona's urban managers. Barcelona has taken fundamental steps to achieve public access, which can serve as a model for achieving the transformation of Esfahan into a publicly accessible city.