عنوان مقاله :
تأملات حقوق بشري جنايت عليه بشريت با محوريت شكنجه (موضوع صلاحيت ديوان كيفري بين‌المللي)
پديد آورندگان :
پورسعيد، رامين دانشگاه پيام‌نور - گروه حقوق، ايران , حمزه، قاسم دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب، تهران، ايران , انصاري، ولي‌الله دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران شمال - گروه حقوق، تهران، ايران
كليدواژه :
حقوق بشر , جنايات عليه بشريت , شكنجه , ديوان كيفري بين‌المللي
چكيده فارسي :
از موضوعات قابل رسيدگي در ديوان كيفري بين‌المللي، جرائم عليه بشريت است. جمهوري اسلامي ايران علي‌رغم شركت فعال در مراحل ابتدايي تشكيل اين ديوان، تاكنون بدان دادگاه بين‌المللي بنا به پاره‌اي ملاحظات ملحق نشده است. يكي از مهم‌ترين اين ملاحظات موضوع جنايات عليه بشريت با محوريت شكنجه است. پرهيز از شكنجه و آزار افراد از مهم‌ترين حقوق بشر شناسايي شده است. دلائل علمي و غير قابل اغماض وجود دارد كه شكنجه و آزار سازمان‌يافته، هرچند به شكل غير رسمي نمي‌تواند به عنوان سياست كيفري در نظر گرفته شود، اهم اين دلائل ضرورت حقوق بشر، ظني‌بودن اجتهادات فقيهان به عنوان روش استنباط قواعد كيفري، تحول نظام كيفري، گذار از فقه لفظ مدار به فقه مقاصدي و ضرورت توجه به حفظ محتواي نظام حكومتي بر مدار عدالت و اخلاق است. به نظر مي‌رسد مانع اصلي عدم الحاق به ديوان در موضوع تحقيق، سلطه رويه فقهي و توجه بيش از حد به ظواهر كتاب و سنت و عدم توجه به ساير منابع استنباط در اين دست موضوعات است كه با برون‌رفت از اين وضعيت، تعامل با ديوان و در نتيجه عدم انزواي بين‌المللي ميسر خواهد شد.
چكيده لاتين :
Crimes against humanity are among the subjects that can be prosecuted by the International Criminal Court. Islamic Republic of Iran despite active participation in early stages of formation of this court has not joint this court due to certain considerations. One of the most significant of these considerations is the issue of crimes against humanity focusing on torture. Avoidance of torture and harassment of people has been identified as the most important human rights. There are scientific and well-established reasons that organized torture and harassment even in unofficial form cannot be considered a criminal policy. The most important ones of these reasons are as follows: necessity of human rights, speculative nature of judgments of the jurists as a method of deduction of criminal rules, evolution of criminal system, passage from verbally grounded jurisprudence to goal based jurisprudence and the necessity of paying attention to preservation of the content of governmental system around justice and ethics. It seems that the main hindrance that does not allow Iran to join the ICC is the domination of jurisprudential procedure and excessive attention to the external meanings of the Book, tradition as well as other sources of judgment in such issues. By finding a way out of this situation, interaction with the ICC and as a result avoidance of international isolation will be possible.
