پديد آورندگان :
صادقي محمدي، سارا دانشگاه علوم پزشكي زنجان - دانشكده پرستاري و مامايي، زنجان , دين محمدي، محمد رضا دانشگاه علوم پزشكي زنجان - دانشكده پرستاري و مامايي، زنجان , جعفري روحي، اصغر دانشگاه علوم پزشكي زنجان - دانشكده پرستاري و مامايي، زنجان , فقيه زاده، سقراط دانشگاه علوم پزشكي زنجان - دانشكده پرستاري و مامايي، زنجان
كليدواژه :
هيپوترمي , خنثي‌سازي , تروما , مرگ‌ومير
چكيده فارسي :
پيش‌زمينه و هدف: تروما يك چالش مهم براي سلامت عمومي است. شيوع هيپوترمي در بيماران تروما زياد است و تشخيص سريع براي جلوگيري از پيامدهاي مضر بيشتر اهميت دارد. هدف از اين مطالعه تعيين تأثير بازنشستگي درنتيجه آسيب، شدت آسيب و گازهاي خون شرياني بيماران تروما بود.
مواد و روش‌ها: در اين كارآزمايي باليني تصادفي، حجم نمونه شامل 96 بيمار مبتلا به تروما مراجعه‌كننده به بخش اورژانس بيمارستان آيت‌الله موسوي زنجان (50 نفر در گروه شاهد و 46 نفر در گروه مداخله) بودند. پس از تصويب مطالعه و تأييد كميته اخلاق (كد ZUMS.REC.1396.163)، بيماران پس از اعمال معيارهاي ورود و خروج به‌طور تصادفي به دو گروه مداخله و كنترل (تحت مراقبت روزمره) تقسيم شدند. مداخله به‌صورت بسته كنترل دما است كه شامل چندين استراتژي خنثي‌كننده به‌عنوان پوشش كامل بيمار تروما با كلاه، پتو و مايعات داخل وريدي گرم شده (بين 38 تا 41 درجه سانتي‌گراد) است. اندازه‌گيري نتيجه اوليه شامل مشخصات دموگرافيك و باليني، علائم حياتي و گاز خون شرياني و تغيير از پايه در انتهاي روش بود. اين پارامترها هر 15 دقيقه براي ساعت اول و سپس 6 ساعت بعدازآن ثبت شد تا بيمار از بخش اورژانس منتقل شود. نتيجه (زنده مانده، مرده) پس از جبران مجدد در بيماران تروما مشخص شد.
يافته‌ها: تجزيه‌وتحليل داده‌ها نشان داد كه ميانگين دماي گروه مداخله و كنترل قبل از مداخله به ترتيب 26/0 6 04/0 و 04/0 و 31/0 /0 04/36 درصد بود كه ازنظر آماري معني‌دار نبود (0/250 = p). ميانگين دماي گروه مداخله و كنترل شش ساعت بعد از مداخله به ترتيب 26/0 83 83/36 و 26/0 5 5/36 درصد بود كه ازنظر آماري معني‌دار بود (P <0/001). با توجه به‌اندازه گيري پارامترهاي فيزيولوژيكي (HR، SBP و RR) در فواصل زماني تعيين‌شده با روش اندازه‌گيري مكرر، نتايج ازنظر آماري معني‌دار بود و روند در گروه مداخله نتيجه بهتري را نشان مي‌داد. شدت آسيب آناتوميكي (ISS) در گروه مداخله كمتر از گروه كنترل بود (040/0 = p). دو گروه مداخله و كنترل ازنظر پارامترهاي گازهاي خون شرياني (pH، PaCo2 و BE) قبل از مداخله (0/09 = p) در مقايسه با مداخلات بعد از 6 ساعت (0/093 = p) و 12 ساعت (0/0 = p) / 421) متفاوت بودند. ازنظر آماري تفاوت معني‌داري بين دو گروه مشاهده نشد، اما قبل از مداخله اختلاف معني‌داري بين PaO2 و SaO2 مشاهده شد (0/005 = p).
نتيجه‌گيري: دو حالت محافظت از دما به‌طور مساوي دماي بدن را در بيماران تروما در بيمارستان بستري بدون عارضه حفظ مي‌كند. شواهد حاصل از مطالعه ما نشان مي‌دهد كه جابجايي مجدد مي‌تواند در ايجاد تعادل در برخي از گازهاي خون شرياني و پارامترهاي فيزيولوژيك در بيمار تروما مؤثر باشد. بااين‌حال، اين موضوع بايد به‌طور جداگانه در مطالعات بعدي بررسي شود
چكيده لاتين :
Background & Aims: Trauma is a major challenge for public health. The prevalence of hypothermia in trauma patients is high and
rapid recognition is important to prevent further harmful outcomes. The purpose of this study was to determine the effect of rewarming
on injury outcome, injury severity, and arterial blood gases of trauma patients.
Materials & Methods: In this randomized clinical trial, the total sample size consisted of 96 patients with trauma referred to the
emergency department of Ayatollah Mousavi Hospital in Zanjan (n= 50 in control group and n= 46 in intervention group). After
approval of the study and approval of the Ethics Committee (code: ZUMS.REC.1396.163), patients were randomly divided into
intervention and control groups (received routine care) after applying entry and exit criteria. The intervention is in the form of the
temperature-control package that includes several rewarming strategies as full coverage of the trauma patient with a hat, blanket and
warmed intravenous fluids (between 38 and 41 ° C). The primary outcome measure included demographic and clinical characteristics,
vital signs, and arterial blood gas and the change from the baseline at the end of the procedure. These parameters were recorded every
15 minutes for the first hour, then 6 hours later until the patient was transferred from the emergency department. The outcome (survived,
dead) after rewarming in trauma patients was determined.
Results: Data analysis showed that the mean temperature of the intervention and control group before intervention was 36/04 ± 0/26
and 36/04 ± 0/31, respectively, which was not statistically significant (p =0/250).The mean of the mean temperature of the intervention
and control group six hours after the intervention was 36/83 ± 0/26 and 36/53 ±0/26, respectively, which was statistically significant
(p <0/001). Considering the measurement of physiological parameters (HR, SBP, and RR) at intervals determined by repeated measures
methods, the results were statistically significant and the trend in the intervention group showed a better result. The severity of
anatomical injury (ISS) in the intervention group was lower than the control group (p =0/040). Two groups of intervention and control
in terms of parameters of arterial blood gases (pH, PaCo2 and BE) before intervention (p =0/097) compared to intervention after 6
hours (p =0/093) and 12 hours (p =0/421) were different. There were no statistically significant differences between the two groups,
but before the intervention, significant differences were observed between PaO2 and SaO2 (p =0/005).
Conclusion: The two modes of temperature protection equally maintained body temperature in trauma patients during uncomplicated
hospitalization. The evidence from our study suggests that rewarming can be effective in creating balance in some arterial blood gases
and physiological parameters in the trauma patient. However, this issue should be separately investigated in further studies.
