مطالعه كاربرد دي متيل سولفوكسايد (DMSO) به‌عنوان حلال در تجويز داروهاي ضد صرع

پيش‌زمينه و هدف: دي متيل سولفوكسايد تركيبي است كه براي حل كردن و تحويل بسياري از تركيبات غيرمحلول در آب استفاده زيادي دارد و علاوه بر آن داراي اثرات بيولوژيكي مختلف در سيستم عصبي مركزي است بنابراين هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثرات دي متيل سولفوكسايد بر فعاليت‌هاي شبه صرع تجربي القاشده توسط تزريق داخل صفاقي پنتيلن تترازول در موش صحرايي نر بالغ بود. مواد و روش‌ كار: در اين مطالعه از 20 سر موش صحرايي نر بالغ نژاد ويستار 200-250 گرمي در 4 گروه استفاده شد. گروه كنترل (5 سر) كه نرمالين سالين (با حجم 200 ميكروليتر) دريافت كردند و 3 گروه (15 سر، 5 سر براي هر زيرگروه) درمان كه دي متيل سولفوكسايد را به ترتيب با دوز 10، 50 و 100 درصد با حجم 200 ميكروليتر به‌صورت داخل صفاقي دريافت نمودند به اين صورت كه بعد از بيهوشي با تركيب كتامين-زايلازين (80+8 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) و جراحي ناحيه جمجمه حيوان، الكترود ثبت در داخل جمجمه در لايه استرياتوم ناحيه CA1 هيپوكامپ قرار داده شد و فعاليت‌هاي صرعي با استفاده از تزريق داخل صفاقي پنتيلن تترازول (80 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) ايجاد شد و فعاليت‌هاي صرعي ايجادشده ازلحاظ تعداد اسپايك‌ها در واحد زمان 10 دقيقه توسط نرم‌افزار eTrace ارزيابي شدند. يافته‌ها: نتايج حاصل از مطالعه حاضر نشان مي‌دهد كه دي متيل سولفوكسايد تزريقي داراي اثر وابسته به دوز در فعاليت‌هاي شبه صرعي ناشي از پنتيلن تترازول در هيپوكامپ است بطوريكه با غلظت 10 درصد فعاليت‌هاي موردنظر را به‌طور معني‌داري (p<0.05) در مقايسه با گروه كنترل كاهش مي‌دهد، بنابراين داراي اثرات حفاظتي در مقابل فعاليت‌هاي تشنجي ناشي از ÷نتيلن تترازول است. درحالي‌كه غلظت 100 درصد دي متيل سولفوكسايد در مقايسه با گروه كنترل، فعاليت‌هاي شبه صرعي القاء شده توسط پنتيلن تترازول را به‌طور معني‌داري (p<0.05) افزايش مي‌دهد و داراي اثرات تشنج‌زايي در وقوع فعاليت‌هاي تشنجي است. درحالي‌كه غلظت 50 درصد دي متيل سولفوكسايد اثر معني‌داري در فعاليت‌هاي موردنظر ندارد. بحث و نتيجه‌گيري: از غلظت‌هاي پايين دي متيل سولفوكسايد به‌احتمال‌زياد بتوان به‌عنوان حلال داروهاي جديد براي استفاده در مدل‌هاي مختلف صرع براي تحويل داروي موردنظر به سيستم عصبي مركزي استفاده كرد هرچند كه براي انجام اين كار نياز به بررسي و آزمايشات بيشتري وجود دارد.

Background & Aims: DMSO is a compound that is widely used to dissolve and deliver many waterinsoluble compounds and has various biological effects on the central nervous system. So the aim of this study was to investigate the effects of dimethyl sulfoxide on experimental epileptic-like activities induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazole in adult male rats. Materials & Methods: In this study, 20 adult male Wistar rats (200-250 g) were used in 4 groups. The control group (5 heads) received normal saline (200 μl) and the 3 groups (15 heads, 5 heads per subgroup) were treated with 10, 50 and 100% DMSO (200μl) intraperitoneally, respectively. After anesthesia with the combination of ketamine-xylazine (80+8 mg/kg) and surgery of the animal skull, the electrode was inserted into the skull layer in the CA1 hippocampal striatum layer and epileptic activities were induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazol (80 mg/kg) and epileptic activity was measured and evaluated in terms of number of spikes per unit time and their amplitude by eTrace software. Results: The results of the present study showed that injectable dimethyl sulfoxide has a dose-dependent effect on pentylenetetrazol-induced epileptiform activity in the hippocampus, so that the concentration of 10% reduced the desired activity significantly (p<0.05) compared to the control group. So, it has protective effect against pentylenetetrazol-induced epileptiform activity. While concentration of 100% dimethylsulfoxide significantly (p<0.05) increased pentylenetetrazol-induced epileptiform activity compared tocontrol group and had proconvulsant effect in seizure activity. However, 50% concentration of dimethyl sulfoxide had no significant effect on the activity. Conclusion: Low concentrations of dimethylsulfoxide are likely to be used as novel drug solvents for different models of epilepsy to deliver the drug to the central nervous system, however further investigation and testing are needed.