بررسي تطبيقي نظريۀ «انديشۀ هستي شناسانه» پارمنيدس و دكارت

يكي از مسائل مطرح در بحث هستي‌شناسي، نحوه ارتباط ميان هستي و انديشه است. در ميان فيلسوفان پيش سقراطي، پارمنيدس به‌عنوان حكيمي برجسته، با نگاهي وجود شناسانه به بررسي چگونگي تعامل هستي و انديشه پرداخته است. او هستي و انديشه را يكي مي‌داند و مي‌گويد آنچه مي‌تواند انديشه شود هستي است و نيستي انديشه كردني نيست؛ يعني انديشه فقط به هستي تعلق مي‌گيرد و آن را ادراك مي‌كند. از سوي ديگر اين ارتباط در انديشۀ فيلسوف متجددي همچون دكارت نيز به چشم مي‌خورد. وي پايه و اساس فلسفۀ خود، يعني كوجيتو را بر مبناي اين تعامل بنيان نهاده است. او نخست هستي خويش و سپس هستي امور خارجي را از طريق انديشه و شك اثبات مي‌كند. در نظر او وجود داشتن و هست بودن امري مسلم و آشكار است، اما در صورتي كه انديشه‌اي در ميان باشد؛ زيرا اگر انسان به‌طور كامل از تفكر كردن منصرف شود، وجود نخواهد داشت، پس تفكر كردن همان وجود داشتن است. اين نوشتار درصدد تبيين و تطبيق ديدگاه‌هاي اين دو فيلسوف بر محور ارتباط هستي و انديشه است.