مؤلفه‌هاي آموزش طراحي معنامحور مسكن با رويكرد نشانه‌شناسي

تضعيف وجوه هويتي و معناشناختي مسكن به‌عنوان يكي از اساسي‌ترين آسيب‌ها در جامعه معماري مطرح است كه مي‌تواند ريشه در آموزش داشته باشد. بنابراين بهره‌گيري از نشانه‌شناسي به‌عنوان شاخص‌ترين عامل معنايي، از بهترين راهكارها در معنادهي به فضا محسوب مي‌شود كه از طريق توجه به مفهوم «خوانش» در آموزش طراحي، تحقق مي‌يابد. پيشينه پژوهش عمدتاً در قالب بيان تعاريفي از «معنا» و «نشانه» و نيز مباني نظري و مشكلات آموزش معماري است. آنچه كه خلأ تحقيقاتي در اين زمينه محسوب مي‌گردد، نگرش عملي به مفاهيم «معنا» و «نشانه» در فرآيند آموزش طراحي مسكن است. اين پژوهش درصدد است تا با پاسخگويي به پرسش‌هاي «چيستي مؤلفه‌هاي نشانه‌شناسانه آموزش طراحي معنامحور مسكن» و نيز «چيستي محوري‌ترين عامل مؤثر بر مؤلفه‌هاي نشانه‌شناسانه»، گامي در جهت تقويت حوزه معنا در آموزش معماري بردارد. اين پژوهش به منظور دستيابي به هدف زمينه‌سازي فرهنگ‌محوري و نيز تقويت سطوح هويت در جامعه معماري مسكن، از روش‌هاي تحقيق دلفي و سندكاوي بهره مي‌برد. براساس نتايج به‌دست آمده، بهره‌گيري از مؤلفه‌هاي «خوانش‌محوري طراحي»، «پژوهش‌محوري تمام فرآيند طراحي»، «مشاركت كاربران در روند طراحي»، «زيبايي‌شناختي معنايي» و «معاني نشانه‌اي» در آموزش طراحي مسكن جهت معنامحور نمودن خروجي طراحي‌هاي دانشجويان پيشنهاد مي‌گردد. «خوانش ذهني» نيز به‌عنوان محوري‌ترين عامل مؤثر بر مؤلفه‌هاي آموزش طراحي معنامحور تبيين مي‌شود.