پديده نوگروي ديني: تجربه زيسته دانشجويان دانشگاه تهران

اين پژوهش به تجربيات زيسته  دانشجويان از بروز نوگروي در دينداري آنان با مراجعه به بطن زندگي ديني‌ و رصد كردن كيفيت پرتحرك و پوياي دين‌داري آنان مي‌پردازد. روش مورد استفاده در اين پژوهش تحليل روايت است. از ميان دانشجويان دانشگاه تهران با رعايت تكنيك اشباع نظري با ٢٦ نفر از آنان مصاحبه نيمه‌ساخت يافته‌ي روايي به عمل آمد. مصاحبه‌هاي انجام‌شده در روايت‌هاي فردي و همچنين يك روايت كلي خلاصه شده و مورد تحليل تماتيك قرار گرفتند. يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از بروز عارضه‌ي تغيير در حيات ديني دانشجويان است. روايت‌هاي دانشجويان از زندگي ديني خويش نشان مي‌دهد كه تحت تأثير تغييراتي فردي و محيطي قرار گرفته اند و در نهايت دينداري خود را مورد بازانديشي قرار داده‌‌اند. جهت نشان‌دادن اين تغيير، مصاحبه‌ها به سه بازه‌ي زمانيِ «حيات ديني پايدار»، «بحران در حيات ديني» و «نوگروي ديني» تقطيع شده است. سه مضمون بنيادين استخراج شده  از هر سه مرحله عبارتند از:  «دين‌داري به مثابه امري پيشيني»، «بحران هويت ديني» و «دين‌داري به مثابه امري پسيني». در نهايت بايد گفت كه روايت كلي دانشجويان از نوگروي ديني خويش حاكي از دركي پسيني از دينداري است. نوگروي ديني در اينجا نه كنشي كاملاً آگاهانه است و نه پديده‌اي به تمامي ساختاري مي باشد.