درك انسان‌شناختي سرعت به مثابه يك تجربه فرهنگي: بررسي مقايسه‌اي ميان ايران و آلمان

الگوي فرهنگي درك سرعت نقشي عمده در شكل گيري فرهنگ رانندگي در جهان دارد. اين مقاله سعي دارد تا از طريق يك رويكرد و نگرش تطبيقي ميان دو كشور ايران و آلمان، تفاوت موجود بر نظام هاي ادراكي و تفسيري سرعت در ميان مردم را مورد مطالعه قرار داده و نقش آن ها را در وقوع تصادفات جاده‌اي نشان دهد. با توجه به اهميت مطالعه «تجربه» به عنوان منبع بازنمايي نظام تفسيري و ادراكي سرعت، در اين مقاله روش مطالعه ميداني و كيفي مورد استفاده قرار گرفته است. مشاهده مشاركتي، گفت گو با مطلعان كليدي و گفت و گو با گروه اسمي از روش هاي عمده در اين تحقيق بوده‌اند. اين پژوهش نشان مي‌دهد پويايي تاريخي الگوهاي فرهنگي رانندگي در ايران دو دوره كاملا متقاوت پيش و بعد از نوسازي (مدرنيزيشين) را در برداشته است. دوره دوم با گسست از الگوهاي فرهنگي نخست همراه بوده و در آن با تفسيري جديد از عناصري چون سرعت، حركت، مكان، زمان، مقصد و راه به عنوان تجربه‌اي فرهنگي روبه‌رو هستيم.