ارائه الگوي كاربردي گردشگري هوشمند در مناطق شهري مطالعه موردي: شهر اصفهان

گردشگري هوشمند، نسل جديدي از فناوري اطلاعات و ارتباطات براي پيش‌بيني و پاسخگويي مناسب به نيازهاي فردي گردشگران و استفاده مؤثر از منابع گردشگري در مقصد (ها) گردشگري، به اشتراك‌گذاري عمومي اطلاعات و تجربه گردشگري و ترويج يكپارچگي منابع اجتماعي است. هدف اصلي اين پژوهش، ارائه مدل بومي گردشگري هوشمند و اثر آن بر رضايت گردشگر و هم آفريني گردشگر است. براي انجام كار از روش طرح تحقيق آميخته اكتشافي استفاده‌شده است. در مرحله پژوهش كيفي، هدف بنيادي و در بخش كمّي، هدف كاربردي است. براي گردآوري داده‌ها در مرحله كيفي از مصاحبه عميق و نيمه ساختاريافته و با انجام مصاحبه با پانزده نفر از خبرگان حوزه گردشگري، تعداد نوزده مقوله اصلي شناسايي و در قالب شش بعد ساختاردهي شد. در مرحله كمّي از پرسشنامه آنلاين محقق ساخته در جامعه‌اي از ورودي گردشگران داخلي و خارجي به شهر اصفهان با حجم نمونه 384 نفر اطلاعات جمع‌آوري شد و براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار Spss 22 و Smart pls 2.0 كمك گرفته شد. نتايج حاكي از مناسب بودن تمامي موارد به‌جز عوامل طبيعي بود كه جزو عوامل سازنده عوامل زمينه‌اي نمي‌باشد. همچنين، آزمون فرضيه‌ها، نتايج نشان مي‌دهد كه گردشگري هوشمند بر رضايت گردشگر و هم آفريني گردشگر اثر مثبت دارد.