اندازه گيري شاخص سالمندي فعال و تعيين كننده هاي فردي آن در شهر تهران

زمينه و هدف: سالمندي فعال فرآيندي است كه به دنبال دستيابي به حداكثر فرصت ها براي سلامت، مشاركت و امنيت سالمندان در راستاي ارتقاي كيفيت زندگي آنها مي باشد. مطالعه حاضر با هدف اندازه گيري شاخص سالمندي فعال (AAI)در سطح فردي در شهر تهران و تعيين كننده هاي آن انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر يك مطالعه كمي و از نوع مقطعي مي باشد كه با مصاحبه با 590 سالمند بالاي 55 سال شهر تهران در درب منازل آنها از طريق نمونه گيري تصادفي خوشه ا ي از مناطق مختلف تهران انجام شد. ابزار AAI داراي 4 حيطه بترتيب شامل اشتغال، مشاركت، زندگي ايمن و محيط توانمند ساز و 22 مؤلفه مي باشد. براي تعيين وجود، نوع و شدت ارتباط بين ويژگي هاي افراد و نمره AAI آنها از آزمون رگرسيون خطي چند سطحي، با توجه به نوع نمونه گيري، استفاده شد. نتايج: ميانگين نمره AAI در اين مطالعه 26.8 از حداكثر 100 محاسبه شد كه براي مردان و زنان به ترتيب برابر 33.9 و 20.6 بود. سالمندان زن، مسن تر، فقيرتر، آنهايي كه تنها زندگي مي كنند و آنهايي كه خانواده هاي پر جمعيت تر دارند نسبت به سالمندان مرد، جوانتر، پر درآمد، سالمنداني كه با ديگران زندگي مي كنند و كساني كه داراي خانواده هاي كم جمعيت تر هستند، بطور معني داري نمرات پايين تري در شاخص سالمندي فعاﻝ كسب كردند. نتيجه گيري: سالمندان ايراني و بويژه زنان سالمند، زندگي نسبتا غيرفعالي را بخصوص در حيطه سوم و حيطه چهارم AAI تجربه مي كنند. با توجه به سرعت بالاي پيري جمعيت در ايران، فراهم كردن بستر سالمندي سالم و فعال، بويژه براي گروههاي كه بر اساس نتايج اين مطالعه زندگي غير فعال تري دارند، يك ضرورت اجتناب ناپذير مي باشد.