ادلۀ قويه بر عدم جواز كبيسه در شريعت زردشتيه (افسانۀ تكرار هر 120 سال يك ماه در تقويم زردشتي)

از جمله موضوعات بسيار مهم و جذاب در پهنۀ ايران‌شناسي و مطالعات ايراني، گاهشماري است كه از آغاز سدۀ هجدهم ميلادي تا كنون ادبيات چشمگيري پيرامون آن پديدآمده است. بحث در بارۀ ابعاد موضوع گسترش يافت و مقولاتي چون: منشأ تقويم و تأثيرپذيري آن از تقويم مصري، همچنين تحولات و اصلاحاتي كه گاهشمار ايراني از روزگار هخامنشي تا به امروز از سرگذرانده است، بارها بررسي و از زواياي گوناگون پژوهش شده‌اند. يكي از بحث‌هاي مهم تقويم ايراني، وجود يا عدم وجود كبيسه در آن و نيز چگونگي كبيسه گرفتن ايرانيان بوده است. تا به امروز نظرات مختلفي در اين باره ارائه شده است و اغلب به وجود دو سال شمار ثابت و سيار در ايران و وجود فرايند كبيسه‌گيري هر 116-120 سال يك ماه، اشاره كرده‌اند. گفتار پيش رو بر آن است تا با برداشتي متفاوت از مفهوم بهيزك در گاهشمار ايراني، از نگاهي ديگر به موضوع كبيسه‌گيري در گاهشمار ايراني بپردازد.