آسيب‌شناسي تربيت اخلاقي در ايران معاصر

تربيت اخلاقي، به دليل نقشي‌كه در رشد و تعالي افراد و جوامع دارد، از ديرباز تا كنون، مورد توجّه كتب آسماني، پيامبران و انديشمندان ديني و غيرديني، بوده‌ است، در اسناد بالادستي نظام آموزش و پرورش ايران نيز، به اين مهم توجه شده است، با اين‌حال، بررسي ميداني ميزان پايبندي افراد جامعۀ ايران به ارزش هاي اخلاقي، فاصله اي بسيار زياد، ميان رشد اخلاقي افراد جامعه و محتواها و ظرفيت هاي اخلاقي موجود در منابع ديني و ملي ما را نشان مي دهد، از اين‌رو، اين پژوهش در پي آسيب شناسي تربيت اخلاقي در ايران معاصر و بيان راهكارهاي مقابله با اين آسيب ها است. روش انجام اين پژوهش، توصيفي- تحليلي و با مراجعه به منابع مكتوب و مصاحبه با صاحب نظران مي باشد، يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه آسيب هاي تربيت اخلاقي در ايران معاصر، در چند محور قابل ارزيابي است: 1. آسيب هاي فردي؛ 2. آسيب هاي ناشي از نظام خانواده؛ 3. آسيب هاي ناشي از نظام آموزشي و تربيتي؛ 4. آسيب‌هاي ناشي از عوامل اقتصادي، اجتماعي و سياسي. بنابراين، راه هاي مقابله با اين آسيب ها نيز در چند محور، ارائه شده است: 1. نقش افراد؛ 2. نقش خانواده ها؛ 3. نقش نهادهاي آموزشي، تربيتي و فرهنگي؛ 4. نقش رسانه ها؛ 5. نقش حكومت اسلامي؛ 6. نقش همۀ ‌مسئولان و نهادهاي مؤثر در تربيت اخلاقي.