تأثير طرح واره ناخودآگاه نژادي معماري مساجد در حس مكان معنوي شهرها

فضاهاي ديني همواره واجد، تجارب معنوي، در قالب كيفيت حس مكان، بوده‌اند. از آنجا كه گرايش به نوآوري در طراحي فضاهاي معنوي به خصوص مساجد افزايش داشته است، از طرفي تحقيقات انجام شده نشان از روند كاهش حس مكان، اين فضاها دارد، جهت ارائه نگاهي نو به نحوه طراحي اين فضاها و تأثير آن در حس مكان معنوي منظر شهري، اين نوشتار به شيوۀ ارتباط بين طرح واره‌هاي كالبدي معنوي شكل گرفته در نژادها، در لايۀ ناخودآگاه، و ايجاد حس مكان در معماري مساجد مي‌پردازد. روش تحقيق كيفي، از نوع تحليلي است و شيوۀ گردآوري مطالب اسنادي و در جهت بررسي تأثير طرح واره‌هاي نژادي ناخودآگاه در ايجاد حس مكان معنوي مساجد و به تبع در شهرهاي اسلامي است. باتوجه به اينكه نوآوري در طراحي معماري از كالبد آغاز مي‌شود و اينكه طرح واره‌هاي كالبدي ناخودآگاه مي‌تواند در جهت‌دهي به نحوۀ شكل‌گيري حس مكان مؤثر باشد، توجه به كهن الگوها در طراحي در ايجاد حس مكان منظر شهري و تعامل سازنده با محيط‌هاي معنوي به خصوص مساجدي‌كه بتواند تجربۀ معنوي را سبب شوند تأثير به سزايي خواهد داشت.