مكانيابي موقعيت پردازه‌هاي محرك توسعه در بافت‌هاي ناكارآمد شهري (مورد پژوهي: ناحيه 2 منطقه 18 شهرداري تهران)

بيان مسئله: لزوم باز آفريني در بافت هاي فرسوده و ناكارآمد كه نسبت به ساير بافت هاي پيراموني خود، دچار كاهش كارايي شده اند، امري ضروري است كه يكي از سياست ها در اين زمينه اجراي پردازه هاي محرك توسعه است. به طور خلاصه پردازه هاي محرك توسعه يكي از رويكردهاي متأخر ادبيات بازآفريني شهري در ايران و جهان مي باشد كه با مكان يابي مناسب آن ها، بافت محيطي كه پردازه هاي محرك توسعه در آن جانمايي شده اند، احيا و توسعه مي يابند. هدف: اهداف تحقيق حاضر، تعيين شاخص هاي مكانيابي پردازه هاي محرك توسعه با تأكيد بر مباحث كالبدي و مكانيابي پهنه هاي مستعد جهت تعريف پردازه هاي محرك توسعه در نمونه مطالعه مي باشد. روش تحقيق: نوع تحقيق كاربردي و روش تحقيق، توصيفي-تحليلي مي باشد. روش هاي گردآوري اطلاعات نيز شامل پرسشنامه، مطالعات كتابخانه اي، پيمايش ميداني و مشاهده است. در بخش مكانيابي از روش AHP در نرم افزار GIS استفاده شده است. نتيجه گيري: نتايج تحقيق نشان ميدهد شاخص هاي مختلفي مانند تراكم هاي جمعيتي و ساختماني، قدمت و كيفيت ابنيه، سطح فرهنگ و سواد ، اختلاط و تنوع كاربري ها و فعاليت ها و ...جهت مكانيابي پردازه هاي محرك توسعه با تأكيد بر بُعد كالبدي استخراج گرديد. با بكارگيري اين شاخص ها جهت مكانيابي پهنه هاي مستعد براي تعريف پردازه هاي محرك توسعه در نمونه مطالعه، 3.99 هكتار (14.04 درصد) از بافت فرسوده محدوده مورد مطالعه كمترين قابليت را براي شكل گيري پردازه هاي محرك توسعه دارا بوده (بخش غربي بافت مسأله دار محلات ناحيه دو) و در مقابل 9.66 هكتار (34 درصد) از محدوده مطالعه بيشترين قابليت اجراي پردازه هاي محرك توسعه را دارا مي باشد (بخش شرقي محلات ناحيه دو) و عمده پهنه هاي مناسب براي جانمايي در بخش هاي مركزي بافت و محلات شهيد رجايي و صادقيه واقع شده است.